69. De laatste was

In een tropenbloesje dat ik nog ergens onder in mijn rugzak vond, loop ik bibberend naar het washok. Na het lopen van de Tongariro crossing is nu officieel alles wat we hebben vies, behalve dat ene bloesje. Dit is de laatste was van deze reis. Ik probeer mijn benen even uit, geen spierpijn en ook niet echt stijf. Mijn voeten klagen ook niet als ik ze weer in mijn bergschoenen steek. We hebben wel 10 uur geslapen, dat dan weer wel. Vandaag doen we lekker helemaal niks behalve de was dan. Via ons piepkleine bluetooth speakertje luisteren we naar Sublime FM en het nachtnieuws in Nederland. Nog een paar nachtjes en dan slaap ik weer tegelijk met de rest van Nederland.

Het zijn de dagen van de laatste keren en geleidelijk neem ik afscheid van Nieuw-zeeland en van het reizen. De laatste keer naar de supermarkt, de laatste keer pompoensoep met mais, de laatste keer een plek zoeken om te overnachten. Hoewel ik uitkijk naar eindelijk thuiskomen, valt afscheid nemen van deze reis me zwaar. Wat hebben we veel gedaan, gezien en beleefd. Ik zwom boven de bodem van de oceaan en klom over een vulkaan, zag piepkleine korstmossen en reuzenvarens, de schattige koala en de angstaanjagende krokodil, ik was 32 uur jarig, reed links en ontmoette meer leuke mensen dan ik ooit voor mogelijk hield. Ik liet meer los dan ik dacht dat ik vast hield en had meer geluk dan ik verdien. Onze grootste opluchting is dat drie maanden helemaal niet voorbij vliegen, het is helemaal niet over voor je er erg in hebt. Het is echt genoeg om alles te doen en om zoetjes aan naar huis te verlangen.

Met mijn echtgenote en allerbeste reismaatje speel ik nog eens canasta. Winnen zit er voor mij niet meer in, ook zij heeft veel geluk op deze reis. We denken na over wat we tijdens onze lange terugvlucht aan gaan doen en plukken het uit de stapel schone, droge was. Verrijkt met een rijkdom aan ervaringen zijn we er beiden aan toe ons leven in Nederland weer op te pakken. We luisteren nog eens hand in hand naar het dubbele liedje van de Tui. Naarmate het einde van de reis nadert voelen we ook de opluchting, dat het allemaal goed is gegaan tot nu toe, dat we konden doen wat we wilden, dat er ruimte was voor verrassingen, dat we de goede spullen hebben uitgekozen voor onderweg. Dat we het met ieder één rugzak vol spullen niet alleen overleefd, maar ook uiterst comfortabel hebben gehad. De microvezel reishanddoekjes die ik op internet vond, de snoeigoedkope waterproof tas van het prullenpakhuis en het 50-gramwegende geluidsboxje dat ik als kassakoopje mee grabbelde. Of het rolletje plakband met regenboogprint waarmee we veters en gespjes niet alleen repareerden, maar ook een geheel eigen tintje gaven.

Maar omdat het nog niet helemaal is afgelopen boek ik nog één rafting trip over de wildstromende Tongariro rivier voor ons. Dit afscheid rek ik lekker lang op.

Verstuurd terwijl Norah Jones 'I'll be thinking about you' voor me zingt