57. De kapper

Als ik 's nachts wakker word weet ik even niet waar ik ben, diep weggezakt in mijn dromen ben ik op reis. Ben ik nou nog bij Hilary of niet? Het duurt een paar seconden voor ik het weer weet, ja we zijn nog bij Hilary maar we hebben de avond ervoor wel al afscheid genomen. Dat is natuurlijk heel verwarrend ook vind ik zelf, als ik weer wegzak in een diepe slaap. De wekker roept dat het tijd is om naar de kapper te gaan en licht nerveus rijden we naar de aangewezen plek, een sportschool... Op het raam zit een poster geplakt die de aanwezigheid van een kapper verraadt, Sergeant & Madame Mouse, ik ben benieuwd. We beklimmen de trap en nemen de eerste deur links, van de buitenkant net een kantoorkamertje bij ING.

Zoals veel prachtige dingen in het leven, is de binnenkant héééél anders dan de buitenkant doet vermoeden. Een jonge, slanke vrouw met tattoos en baseballpet schudt ons vriendelijk de hand. Georgia runt een éénvrouwszaakje in dit piepkleine kantoortje, dat ze heeft omgetoverd tot iets dat het midden houdt tussen een jaren '50 barbierswinkel en een Frankenstein-dungeon. Er staat één antieke kappersstoel waarop Frieda als eerste plaatsneemt, ik ga op een bankje zitten dat ooit onderdeel was van een trein. Naast me staan twee rubberlaarzen gevuld met potgrond en plantjes. Georgia informeert naar Frieda's wensen, terwijl ze onderzoekend aan haar haar plukt. Dan gaat de schaar erin, met soepele pols en vingers glijdt ze de schaar over Frieda's haar, plukjes ervan vliegen alle kanten op. Ik ontspan, Georgia heeft niet alleen haar eigen kleurrijke stijl, ze is overduidelijk ook een vakvrouw. Terwijl ze praat over van alles, wordt Frieda's haar korter en en korter. Benauwd kijkt mijn echtgenote me aan, ik knik geruststellend terug, het zit prachtig, maar lijkt kort na 13 weken zonder kappersbezoek. Georgia knipt zorgvuldig ieder los haartje weg. Na ruim een half uur ziet Frieda er weer prachtig asymmetrisch uit mét pluk, zoals ze dat graag heeft.

Dan is het mijn beurt, het ontspannen gevoel verdwijnt als ik plaats neem in de stoel. Al meer dan 15 jaar mag alleen kapper Bianca haar schaar in mijn weelderige haardos zetten. Na vele kappersrampen, waarin goedbedoelende kapsters hun best deden om mijn korte haar een meisjes-achtige afwerking te geven, trof ik de nuchtere, goedluisterende Bianca. Zij knipt me in mijn stijl en ook elke keer precíes hetzelfde, dat heb ik graag. Georgia vraagt en luistert, knipt vervolgens precies het juiste van mijn haar en föhnt het nog een beetje na. Ik lijk even op een vrouwelijke versie van James Dean, niet onaardig. 'Thuis' mag ik van Hilary ook nog onder de douche om die kriebelhaartjes weg te spoelen, voordat we echt vertrekken.

Met mijn haar weer precies zoals ik hoopte dat het zou worden, stap ik met Frieda in de auto. We rijden vandaag naar Fox glacier, daar is een gletsjer zoals de naam al doet vermoeden. De rit is fenomenaal, een bochtige weg door de bergen en dicht, gematigd regenwoud. Overal mos en varens, dikke wolken waterdamp stijgen op uit het woud. Het regent vandaag en NZ is absoluut prachtig met al die nattigheid. Ondanks de schoolvakantie en onze toeristische bestemming, is er geen kip op de weg. Gelukkig maar, want deze route bevat heel veel bruggen en die zijn in NZ bijna allemaal enkelbaans. Goed afremmen, snel vooruit kijken en gas geven, we hoeven geen een keer achteruit. De westkust is nagenoeg onbewoond, bijna de gehele route zijn we radioloos, telefoonloos en koffieloos. Bij een zalmkwekerij drinken we koffie met een scone, we lezen een ouderwetse landkaart en Frieda zingt liedjes.

In Fox glacier, twee straten groot, vinden we ons motel. Kamer 1, de rolstoelkamer, is voor ons, lekkere ruime badkamer met beugels overal en grote dubbele parkeerplaats. Bij de receptie boeken we direct een wandeling voor morgen langs de rand van de gletsjer. Erop kan alleen met helikopter, maar ik kan me re niet toe zetten om een in rap tempo smeltende gletsjer, middels een CO2-voetafdruk ter grootte van Vaticaanstad te betreden. Frieda gelukkig ook niet, dan maar te voet langs de zijlijn van het ijs.

De magnetron warmt onze meegebrachte pompoensoep met maïs erin op. Hmmm, dat verveelt nog steeds niet. Zodra Frieda water kookt voor haar befaamde koffie gaat het brandalarm af. Ik check nog even of wij de oorzaak zijn, nee dus. Binnen 10 seconden staan we met schoenen, jas, telefoon en paspoorten buiten. Hebben we dat ook weer even geoefend. Het blijkt een vals alarm veroorzaakt door een van de vele vertegenwoordigers van, ja hoor, brandalarmen die op dit moment in het motel verblijven. Ze lossen het ook snel weer op gelukkig, ik vermoed vaag een reclamestunt, maar ben blij dat er niks in de fik stond. Voldaan en opgelucht ploffen we met koffie op bed.

Verstuurd met prachtig haar