Onze tweede cursusdag begon met een baantje zwemmen zonder duikmasker dus met je ogen dicht. Dan moet je steeds het gevoel dat je verdrinkt, onderdrukken. Gek, want je kan helemaal niet verdrinken met je ademhalingsregulator in je mond. Maar water op je gezicht en de afwezigheid van je gezichtsvermogen geeft een paniekgevoel en dat moet je leren onderdrukken. Door Frieda's veilige handen word ik naar de overkant begeleid, want als je je duikmasker kwijtraakt snap je opeens dat een buddy er niet alleen voor de gezelligheid is.
Soepel blaas ik lucht in mijn duikbril en plots zie ik weer helder. Verder trek ik onder water mijn drijfvest met complete uitrusting uit en weer aan, gesp ik mijn loodgordel af (aah, dan ga je drijven) en snel weer om en blaas ik handmatig lucht in mijn drijfvest. Alles terwijl ik rustig, diep en onafgebroken door adem zoals mij door het handboek wordt opgedragen. Brad kraait vrolijk "Okay guys, well done!" uit en geeft ons high fivejes.
De zwembadtraining zit erop. Na de noodzakelijke tien minuten onder de gloeiend hete douche, trek ik voor de 3de dag hetzelfde T-shirt aan. Voor de was hebben we voorlopig geen tijd, bovendien gebruik ik mijn badpak meer dan mijn gewone kleding. Niks in mijn haar ook, lekker makkelijk. Tot ik in de spiegel kijk.... mijn haar is inexplicable, absolutely disastrous. Dat betekent dat het recht omhoog staat, aanvoelt als touw en dat ik er, ondanks de korte lengte, onmogelijk met mijn vingers doorheen kan komen. En dat na slechts zes uur zwembad. Ik moet nog negen keer duiken in zout zeewater en drie dagen op een winderige boot. Straks heb ik dreadlocks. Brad, die ook touwhaar heeft, knikt goedkeurend bij de aanblik van mijn surfkapsel. Ik ben nu een van hen, wie dat ook mogen zijn.
De lunch is weer typisch Australisch, burgers van de grill. Ik ga voor de meest gezonde, veganistische quinoaburger met rode biet en zoete aardappel, maar ik voel de slaap al komen. Voordat we de laatste theorieonderdelen tot ons nemen en afsluiten met een examen, bezoeken we de duikwinkel behorende bij de duikschool. Omdat we de komende drie dagen op een boot doorbrengen, leggen we hier onze duikuitrusting voor aan boord klaar in bakken met onze naam erop. Uiteraard worden we hier ook op de hoogte gebracht van de laatste snufjes op duikgebied, de nieuwste mode en wordt ons belangeloos een duikmasker aangemeten met aanzienlijke korting. Het gratis huurmasker is supersmal en past voor de verandering alleen mij. Frieda werd vanochtend wakker met pijnlijk gezicht veroorzaakt door de druk van het water op haar slecht passende huurmasker. Zij mag zich nu de gelukkige eigenaar noemen van een eigen siliconen duikmasker genaamd 'Freedom one'. Ik krijg van mezelf een neopreen omhulsel voor om de bandjes van mijn duikbril. Dan blijven ze niet steeds in mijn touwhaar hangen, wellicht voorkomt het een dreadlockje. En niet onbelangrijk, hij is lichtgevend geel dus heel cool.
Dan is het tijd voor de resterende theorie-onderdelen die ons in recordtempo worden toegeworpen middels veel film. Met grote moeite hou ik mijn ogen open. Later, op het examen, blijkt dit van grote waarde te zijn, want ik ben de enige die heeft meegekregen dat je maximaal 15 meter van je boot af mag zwemmen gedurende een duik. We leren dat decompressieziekte, ook wel caissonziekte genoemd, veroorzaakt wordt doordat er tijdens het duiken veel stikstofgas oplost in je bloed en dat als je onvoldoende tijd neemt om dat weer uit te ademen, er gasbelletjes kunnen ontstaan. Dat wist ik al, maar nu leer ik het vanuit een ander perspectief.
Wat heb ik straks een verhalen voor mijn leerlingen, 6 VWO gaat smullen van die hoorcolleges, hoop ik. Ik smul van alle theorie totdat er een van oorsprong franssprekende stagiair voor de klas wordt geduwd. Geen idee waar ie het over heeft dus ik voel de recalcitrantie van een 4 havo-leerling in me opwellen. Bijna verlaat ik het lokaal, beleefdheid en Frieda houden me in mijn stoel. Op het examen erna neem ik wraak door in 15 minuten 50 vragen te beantwoorden. Als Perry mijn examen nakijkt, ontdekt hij slechts één foutje. Nu vergeet ik nooit meer dat je je luchttank iedere twee jaar visueel moet laten controleren i.p.v. om de vijf jaar. Frieda slaagt ook glansrijk en opgelucht verlaten we de duikschool.
Morgenochtend om 6:15 uur staat het busje dat ons naar de Reef terminal vervoert voor de deur. Op de boot staat gelukkig ontbijt voor ons klaar, we mogen al onze bagage meenemen en zelfgekochte alcohol mag aan boord worden genuttigd. Op weg naar Dreamtime halen we de hoogstnodige levensmiddelen, wijn, fruit en een maaltijdsalade. We zijn te moe om honger te hebben. Terug op de vertrouwde binnenplaats/lounge knetteren 50 worstjes gezellig op de BBQ. Het is census-dag, iets met statistieken, en als je een formulier invult krijg je gratis eten. Er wordt hier goed voor ons gezorgd.
Verstuurd met geluk
Maak jouw eigen website met JouwWeb