Bij de Nonnen

Met mijn hart en hoofd vol, luister ik naar het geruis van de oude eiken in de kloostertuin. Dag 3 zit er alweer bijna op, mijn doel eigenlijk al bereikt, terwijl het mooiste nog moet komen. Om me heen verzamelen mijn zichtbaar vermoeide medestudenten zich rond de bruine, houten tafels. Met een biertje, een wijntje en vol verhalen wachten we op het belletje voor het avondeten. Al dagen onderwerpen we ons aan een uiterst strikt regime van studeren, eten en slapen. Want ik ben bij de nonnen.

Ik doorkruiste de Lek, Linge en Waal om deze bijzondere plek te bereiken. Een instituut van wereldfaam dat velen van ons uitsluitend kennen als "De nonnen van Vught". Voor de zekerheid sla ik een kruisje bij aankomst. Een vluchtige blik op het bord met de afrit naar hier ontstak ooit een klein vonkje dat uitgroeide tot een heus plan-om-vloeiend-Spaans-te-leren-spreken. Een doel dat ik eerder dit jaar binnen mijn bereik trok. Dus googelde ik wat, maakte een weekje vrij en startte ik de voorpret in.

Dat Regina Coeli alleen nog in naam aan de nonnen is verbonden drukt mijn plezier op generlei wijze. Het leereffect overigens ook niet. Een moderne school met een enorme hoeveelheid leraren die de taal die ze onderwijzen allemaal als moedertaal beheersen. Alles is erop gericht ons, studenten, zoveel mogelijk in gelegenheid te stellen heeeeeeel veeeeeel en heeeeeeeel snel de gewenste taal te laten leren. Zachte bedden, sterke koffie, gezond eten, overal studieplekken, 8 tot 10 uur les per dag, een sportschool en massagestoelen. Zelfs in mijn eenvoudige hotelkamertje wordt de vuile vaat tweemaal daags van mijn burootje opgehaald teneinde mij kostbare minuten te gunnen om mij optimaal te concentreren op mijn taak.

Lang was ik benieuwd naar het geheim van 'De Nonnen' om het hier op dag 1 in alle nuchterheid direct te ontdekken: gewoon heel veel, heel veel uren erin stoppen. Achter elkaar. Zonder te worden gestoord. Dan is dat maar vast duidelijk. Je mobiel uitzetten is al de helft van het werk, de wasmachine en de vaat laten voor wat ie is, draagt ook een duit in het zakje. Én er is meer, uiteraard. Maar dat merk ik pas goed op dag 2 als profesora Maria me alle fouten die ik de dag ervoor heb gemaakt bij de ándere docenten, keurig terugserveert voorzien van een reparatieplan. Hier wordt samengewerkt en maatwerk geleverd tot in de puntjes. Dus krijg ik waar ik om vraag en dat is veel. Heel veel.

Podcasts, teksten, video's, oefeningen en heel veel conversatie, de hele dag door. Van 8 tot 18 uur. Op een rustige dag, want 3x per week omvat ons onderwijs ook grote delen van het avondprogramma. De woensdag, dag 3, zo verzekeren de ervaren studenten me, is het moeilijkst. Dan stort iedereen in, valt alles wat je wist en kon uit je hoofd, dan verzandt je denken in trage stroop, dan vervliegt je hoop. Dus met enige terughoudendheid meld ik me vanochtend voor het eerste uur bij Maria. Hoe of dat ik me voel? Aarzelend beken ik me best fit te voelen, lekker geslapen, goed ontbeten, ik heb er zin in. We gaan het zien.

Ik ga als een speer, ook vandaag op dag 3. Als ik een uurtje zelfstudie 'spijbel' om even door de bossen te hollen, iets dat ik hier iedere dag doe, realiseer ik me ook waarom. Ontdek ik mijn geheim. Dat is niet mijn denkkracht of mijn discipline, het is mijn uithoudingsvermogen. Hier loop ik elke dag een mentale marathon, topsport ook voor mij. En ik blijk gewoon heel goed mentale marathons te kunnen lopen. Geen idee hoe dat zo is gekomen, maar ik vermoed dat altijd blijven leren er wel aan heeft bijgedragen.

Dus maak ik tijd voor het schrijven van een blogje voor de napret straks, zet ik een spaanstalige podcast op tijdens het sporten en beluister ik ontspannen hoe David Bowie en Freddy Mercury dat doen 'under pressure'. Op discipline loop je één marathon uit. Als je ervan weet te genieten, loop je er vijf achter elkaar.

Geschreven met nog heel veel huiswerk