Ongeveer 37 jaar geleden zette mijn docent Engels, Meneer De Bruin, een cassettebandje met het nummer Another brick in the wall van Pink Floyd op. Voortaan kregen we Engelse les uitsluitend aan de hand van songteksten met een, voor die tijd, licht opruiend karakter. Het was de dag dat ik me realiseerde dat ik op een hele goede school zat en waanzinnig bofte met docenten zoals Meneer De Bruin.
Geheel tegen de heersende aannames in vond ik school in mijn vroegere jaren helemaal niet zo leuk. Mijn basisschooltijd herinner ik me in flarden vol onvoorspelbare reprimandes, trage lessen vol herhaling en verplicht dansen op bonte avonden. Een plek waar ik liever niet dan wel was. Tot ik naar de middelbare school ging. De plek waar ik welkom was, waar men mijn misstappen met mildheid bezag en waar ik leerde die van anderen met dezelfde barmhartigheid te beschouwen. Het was pas toen dat ik doorkreeg dat ik een groot talent bezit.
Op zich was Meneer De Bruin een matige leraar. Toegegeven, hij had veel concurrentie van zijn collega's. Stuk voor stuk uitstekende didactici, pedagogen, vertellers, inspiratoren en mentoren. Nee, Meneer De Bruin behoorde qua onderwijskundige vaardigheden niet bij de top. Het waren zijn keuzes waarmee hij zich onderscheidde. En waarin hij voor mij het verschil maakte.
Al vroeg in mijn eerste jaar vroeg hij ons het aan gort gebladerde schoolboek uit de 50-er jaren terzijde te schuiven teneinde ruimte te maken voor wat toen nog een fotokopie heette. Wat Meneer De Bruin ertoe had doen besluiten de LP-albumhoes van The Wall onder het kopieerapparaat te leggen en op 300% vergroten te drukken blijft een raadsel, maar het bleek de start van fantastisch en inspirerend onderwijs. Elke week een nieuw lied over controverse, over apartheid, onderdrukking, verzet en zo nu en dan een ondeugend Jamaicaans uitstapje naar een geestverruimend middel. Ritmische gedichten vol figuurlijke Engelse taal waar wij vervolgens de hele week over discussieerden.
Via Meneer De Bruin leerde ik kritisch denken, nepnieuws van echt onderscheiden, opkomen voor mezelf, strijden tegen onrecht, de kracht van het geschreven woord, de schoonheid van het gedicht en, niet onbelangrijk, hardop zingen. Iets dat ik tot dan toe nooit durfde. En Engels natuurlijk of liever gezegd het vermogen om het te leren. Dat deed ik en werd er heel goed in, beter dan Meneer De Bruin zelf. Hij zou het niet anders hebben gewild. Zo was hij wel.
En, zoals het vaak gaat met leren, ging het hek toen pas echt van de dam. Via het Engels ontdekte ik de weg naar andere moderne en langvervlogen talen. Beschikte ik opeens over de mogelijkheid om met een enorm deel van de wereldbevolking te praten en echt te luisteren. Decennia lang verfijnde ik mijn beheersing van deze wereldtaal zonder het echt door te hebben. Tot ik mezelf vandaag opeens hoor meezingen met de mij zo vertrouwde songtekst van Pink Floyd. Het brengt me terug waar het ooit begon. Naar het 2de uur op dinsdag in lokaal 12 van het brugklasgebouw. De geur van leren schooltassen, van verschroeid stof op de radiator en van die nog warme fotokopie voor me.
Of je een goede leraar bent hangt niet zozeer af van je pedagogisch-didactische talent. Leerlingen hebben geen vast curriculum nodig, geen belerende oordelen over wat goed is of fout. Ze hebben leraren nodig die dappere keuzes maken om ze de ruimte te geven zelf na te denken en te ontdekken wie ze zijn. Leraren die het vonkje voor een leven lang leren ontsteken en dan loslaten in het volste vertrouwen dat het goed is. Leraren die besluiten niet langer de zoveelste steen in de muur te zijn. Leraren zoals Meneer De Bruin.
Lyrics: Cindy Stienstra
Maak jouw eigen website met JouwWeb