Het regent in Riga, verveeld kijk ik uit het raam naar de sombere straten. Verveling is me redelijk vreemd dus ben ik er even van uit het veld. Voor zo’n grote, mooie stad vind ik er vandaag bar weinig te beleven. Ik weet dat ik goud heb gevonden, want altijd als de ruimte leeg is, komt er moois op mijn pad.
Het start met het spelen van het sushi kaartspel dat we al maanden overal mee naar toe zeulen en nooit spelen. Binnen drie potjes heeft Frieda het genoeg onder de knie om me keer op keer genadeloos te verslaan. Zij speelt voor de winst, ik voor het spel. Een fantastisch verdienmodel dat altijd in ons beider behoeften voorziet.
Gisteren al stuitte ik per toeval op Balta pirts, een traditionele Letse sauna uit 1908. Nieuwe, lokale gebruiken uitzoeken in drie onbekende talen is in de supermarkt al een uitdaging. In mijn blootje onbegeleid tussen vreemden, niet perse de eerste uitdaging die ik aanga. Maar in de ruimte van de verveling ontdekken we nieuwe vrijheidsgraden.
Via een grote grijs-bruine weg met grijs-bruine auto’s zonder roetfilter bereiken we het grijze gebouw van Balta pirts. De entree en de ontvangst door de baliejongen zijn even onuitnodigend. Hier moet iets heel bijzonders te vinden zijn, realiseer ik me als we de jongen door een lange, romantisch verlichte kasteelgang volgen. Met een handdoek onder de arm worden we door de deur naar het damesgedeelte geduwd.
Een struise dame van pittige leeftijd spreekt mijn bergschoeisel berispend in het Russisch toe. Ik kan er geen touw aan vast knopen. Moeten mijn schoenen nu al uit? Mis ik een noodzakelijk sauna- attribuut? Dan zie ik haar onderzoekende, licht verwarde blik. Mannenschoenen horen bij ‘men’, maar onze hoofden bij ’women’. Ik knik haar bemoedigend toe terwijl ik met handgebaren de strikte gebouwverdeling in mannen en vrouwen herhaal. De Russische woordenstroom stopt, ik haal opgelucht adem nu deze eerste horde is genomen.
Binnen een handvol oudere vrouwen druk in de weer met grote tobbes water, bossen berken- en eikentakken en bakjes modder. In de heetste sauna zitten ze met muts op of doen oefeningen voor knieën en rug. De voertaal Russisch. De blaadjes vliegen rakelings langs mijn gezicht als ze opstaan om zichzelf van boven tot onder te slaan met bossen natte berkentakken. Vlak voor ons tweede rondje spreekt de vrouw weer Russisch tegen ons. Ze gebaart me richting een flinke tobbe water en dan naar een krukje op een verhoging. Een rebus die we tot haar grote tevredenheid goed oplossen door de bak voor haar op het krukje te tillen. Ze beloont ons met de heetste opgieting ooit. De zoete berkenstoom omhult me koesterend voordat we als één vrouw tegelijk opstaan om de hitte uit te hollen.
Met een paar baantjes in het ijskoude zwembad en een stoombad ronden we dit avontuur af. De dames pakken met modder, scrub en een geschild appeltje nog even uit. Dit is hun verwenmoment. Heerlijk opgefrist stappen we het druilerige Riga weer in. Ik ben het grijze gevoel nog niet helemaal kwijt. Tot ik in het restaurant waar we geen tafel kunnen krijgen de bronzen leeuw zie. De snuit herkenbaar glimmend opgewreven door het bijgeloof dat het aanraken van de neus geluk brengt. Ik poets hem voor de zekerheid even flink op.
Op straat zie ik opeens wat al die tijd midden voor mijn neus heeft gestaan. Een leven met Frieda is nooit saai, ook niet in het regenachtige Riga. We redden het zelfs tot het eettentje waar we al drie dagen naar op weg zijn. Binnen een gigantische zelfbedieningswijnmachine die de besluiteloosheid van Frieda tot grote hoogte opdrijft. Als kinderen in een snoepwinkel drentelen we opgetogen langs iedere geëtaleerde fles, de rij achter ons groeit. Ook op donkere, regenachtige dagen is er licht, je moet het alleen even zelf aan doen.
Geschreven zonder verveling
Maak jouw eigen website met JouwWeb