De Leeuw

Met een slakkengangetje kruipt onze bus over de tweebaansweg naar de grens met Litouwen. Daar was ik nog nooit. Links en rechts oude houten gebouwen, geelgepleisterde huizen en af en toe een flatje ‘Sovjet style’. Over een paar uur ben ik in Vilnius, dichtbij de grens met Wit Rusland. Vandaag weer volop gelegenheid mijn topografische kennis op te poetsen. 

In het aanbod van de plaatselijke bioscoop ontdekten we gisteren tussen het door Russisch en Lets gedomineerde aanbod zowaar de Engels gesproken versie van The Lion King. Toegegeven, we hadden een keuze, het Disneyavontuur of het zomerconcert 2019 van André Rieu live vanuit Maastricht...Hij staat hier op nummer 8 in de film top-10. De film is prachtig, het motto - onterechte zelftwijfel  - nog mooier. 

In anticipatie op veel historische pracht op onze aankomende reisbestemming, boeken we alvast een tripje via internet. De bevestiging - of de afwijzing ervan - komt in een uitsluitend in Litouws opgesteld mailtje tot mij. Ik kan er niet eens uit opmaken of we geboekt hebben of niet. Ik besluit het gehele stuk tekst in één keer te copy-pasten in Google translate. Van mijn leerlingen geleerd. Lesgeven maakt inventief. Voor de zekerheid wagen we er ook maar een telefoontje aan. 

Voor één nachtje in een ander appartement, sta ik plots oog in oog met een Russische wasmachine. Wie mij goed kent, weet van mijn voorliefde voor De Was. Of liever gezegd, voor de schone kleding die het oplevert. Over de hele wereld verzin ik manieren om wat vies is schoon te krijgen. Wasserettes in Australië , handwasjes hoog in de Andes, de ‘hotelservice’ in Zuid-Amerika werken prima, maar ik word pas echt warm van de beschikking over een wasmachine. Alle modelletjes waar ik mijn handen op leg, krijg ik aan de praat. Temperatuur, toerental, waar het sop in moet, waar de was… Maar deze zilverkleurige Oostblokvariant blijkt een weerbarstig karakter te bezitten. Niet alleen is de tekst in het Cyrrillisch, ook de symbolen passen bij een totaal andere klederdracht. Lang kijk ik door de grote ruit de glimmende trommel in om te besluiten dat we nog genoeg schone kleding hebben.

Als kadootje voor onszelf reserveer ik een tafel voor twee bij het middeleeuwse  Rosengral. Via een doolhof van kaarsverlichte gangen brengt de ober ons naar een robuuste tafel met stoelen die haast in je eentje niet te verschuiven zijn. De dikke kerkermuren maken ons vrij van mobiele ontvangst. Op de wanden fresco’s van jonge koningen aan lange tafels. De heerlijke uiensoep komt in een stellage met gloeiende kooltjes. Met houten lepel schept Frieda ook de allerlaatste beetjes uit de pan. De traditionele Letse keuken kan mij, wegens grote hompen gebraden vlees, weinig bekoren, maar in Rosengral volgt men een middeleeuwse, lokale traditie. Doordat het monniken, behalve als ze ziek waren, niet was toegestaan viervoeters te consumeren, staat de kaart vol met heerlijke groentegerechten. Ik zwicht voor een langzaam ovengegaarde flespompoen met bospaddenstoelen en knoflook crème fraîche. Als toetje waag ik me eindelijk aan de Riga balzam, een kruidenlikeurtje met giftig bittere afdronk en genoeg alcohol om nog een uiensoepje mee te verwarmen.

Op weg naar de uitgang aanschouwen we ons spiegelbeeld in een originele put midden in het restaurant. Frieda gelooft niet dat er water onderin staat, de gerant grapt dat ze dat wel mag uitproberen door er geld, trouwring of mobiel in te gooien. Gelukkig is de eigenwijsheid van mijn vrouw meer van de pragmatisch-functionele soort dus verlaten we zonder verlies van kostbaarheden de gezellige kerkers. Met een laatste aai over de bronzen leeuwensnuit haal ik nog een geluksjokertje binnen. 

In de ondergaande zon wandelen we langs de machtige Dvina-rivier. De lokale markt, tot ver na zonsondergang open, verschaft ons een geweldige hoeveelheid bosbessen. Daar komen we de busreis naar de volgende hoofdstad wel mee door. 

Geschreven op weg naar het geografische midden van Europa