ABBA

Ik het schaarse licht van de gang tussen ‘Studio’ en ‘Stage’ knijp ik mijn ogen samen om ze te kunnen lezen, de fanmail. In het overbevolkte ABBA museum staat iedereen te dringen bij de kostuums en fotoplekken. Voor een vitrine met stoffig papier is weinig animo. Vanuit Iran, Nigeria, Australië stuurden mensen brieven naar ABBA om de bandleden te bedanken voor hun fantastische muziek. Zo deed je dat in het pre-twitter-facebook-instagram tijdperk. Een luchtpost envelop met kleurige postzegels en exotische stempels als tastbaar aandenken van de moeite die men nam om vreemden een compliment te maken.

We hebben hier lang naar uitgekeken dus negeren we dapper de drukte en de hitte om onze audiogidsen op de juiste herkenningspunten te drukken. In Engels met zwoel Zweeds accent heet Agnetha me welkom in haar museum. Frida, Benny en Björn vallen haar bij, ze vinden het heel leuk dat we er zijn. De band heeft flink uitgepakt, de meest bijzondere requisieten hebben ze ter beschikking gesteld. De campertjes waarmee de twee echtparen ooit startten met touren, de originele outfit waarin het viertal in 1974 het songfestival won en de medaille die ze daarmee in de wacht sleepten, tientallen gouden platen. 

Maar ook grappige details zoals de vereiste inventaris die de ontvangende partij diende te regelen voor de groep, champagne voor ABBA, bier voor de muzikanten, cola voor het achtergrondkoor. In het naai-atelier pakt de kostuummaakster op film uit over de kledingvoorkeuren van de beroemdste Zweedse zangers ooit. Benny heeft zelfs de eerste computer waarop hij zijn muziek schreef, gedoneerd. Het bonnetje verraadt dat pc-tjes in die tijd een fortuin kostten, 7000 pond, maar dan heb je wel 128kB RAM-geheugen…

Zodra we de interactieve attracties ontdekken tintelt het tot in onze tenen. We durfden het gerucht dat het museum gelegenheid biedt voor fotosessies, meezingen en zelfs optreden met de band die al jaren onze autoritten opluistert, haast niet te geloven. Zodra er een hokje vrij is, grijpen we onze kans. ABBA is op zoek naar een extra zanger, of we auditie willen doen. Echt wel, hier heb ik jaren voor getraind dus scan ik ons ticket zodat de opname voor het nageslacht bewaard blijft. We zingen zo mooi (of hard) dat regelmatig het gordijn van onze auditieruimte even opzij wordt geschoven.

Net als ik denk richting de uitgang te lopen, staan we opeens in een donkere ruimte waar iedereen links van mij geconcentreerd zit te kijken naar wat zich rechts afspeelt. Hee, een podium. Geinig, er staat iemand tussen de rest van ABBA op te treden. De muziek stopt, het publiek klapt, het podium blijft leeg. Ik ben benieuwd wat er nu komt. “Zullen wij?”, vraagt Frieda. Eh, de watte? “Optreden, wij samen”, zegt ze. Terwijl mijn hoofd het gebruikelijke daggiknie roept, neem ik pragmatisch-vrijzinnig waar dat dit de enige attractie is zonder rij. Waarom ook niet.

We worden naar het podium geleid achter een vernuftig, doorzichtig gordijn waarop tekst, danspassen en onze positie t.o.v. de rest van de band uitsluitend voor ons te zien zijn. De museummevrouw denkt ons gerust te stellen dat het slechts om de ‘moves’ gaat, het geluid wordt niet versterkt. De danspaniek die in me opwelt flikker ik in de orkestbak, dit is ons moment. Ik kies voor Dancing queen voor maximale ondersteuning. 

De muziek start, het licht gaat aan. We wiegen wat van links naar rechts tot ik de analogie met een sportklasje zie. Trouw volg ik de bewegingen van mijn geprojecteerde buurvrouw Agnetha. Zodra ze opzij springt en naar Frida wijst, ben ik degene die ons in deze wereldberoemde pose leidt. Soepeltjes zetten we op het juiste moment onze ruggen tegen elkaar, dit hebben we vaker gedaan. Met een lauw applausje en een bevrijding rijker struinen we nog wat door het laatste deel van het museum. Vlakbij de uitgang zingen we nog een akoestische versie van Thank you for the music, ons beste optreden tot nu toe. 

In de museumshop komen we er tot onze niet geringe vreugde achter dat al ons digitale materiaal straks kostenloos online voor ons klaar staat. Nerveus typen we ‘s avonds onze ticketnummers in om het resultaat van ons optreden te bekijken. Zo zal Agnetha zich ook wel eens hebben gevoeld. We doen het fantastisch, allebei. Kan ik wel eens vaker doen.

Geschreven voor Frieda