100km kunst

Al dagen reizen we door de langste kunstgalerie ter wereld. Sinds we op onze omweg op de eerste dag geheel toevallig op haast onaardse, ondergrondse taferelen stuitten, lopen we getooid met opgeladen mobiel kilometers door de gangen van de metrostations. Het papieren plattegrondje waarop ik de best-places-to-see omcirkelde vertoont inmiddels scheuren op de vouwranden. En dan hebben we nog niet eens de helft gezien.

Het begon met het sprookjesachtige Kungsträdgården waarna we ons rot zochten op T-centralen naar het betoverende delftsblauw. Bouwtekeningen en veel metaal bij de technische hogeschool en evolutie in tegeltjes op weg naar de universiteit. Mijn favoriet tot nu toe de ijsblauwe grot met felle regenboog op een achterafje in Stadion. Wie denkt er even snel op een heen-en-weertje naartoe te kunnen, komt bekocht uit. Stockholms ondergrondse geeft haar geheimen niet zomaar prijs.

Ten eerste zijn de metrostations van gigantische omvang, zodat de benenwagen echt mee moet. Daarnaast is dat waar het om gaat soms veel kleiner of onopvallender dan de bezoeker verwacht. Maar de grootste complicerende factor is dat zowel stadsbewoners als metropersoneel zelf ook niet precies weten wat of waar de kunst zich precies bevindt. Zo kwam het dat we drie dagen lang pendeltågstation Stockholm city verkenden voordat we eindelijk onder het vreemdprachtige pallisade plafonnetje roltrappelen. Na het eten wagen we vandaag een laatste poging, met hulp van een vriendelijke conducteur en een 3d-plattegrond bereiken we eindelijk De Kunst. Van onderaf lijkt het net alsof je met de roltrap de grote mond van een monster inzoeft. Opgelucht tref ik eenmaal boven gewoon de uitgang.

Heerlijke mini-uitjes die prima voor, tussen of na dat wat je werkelijk van plan was kunt doen. Vandaag besloten we de ‘locals’ te volgen in hun traditionele zaterdagbeleving: met z’n allen naar IKEA en Het Winkelcentrum. Dus nemen we de metro naar een multiculturele buitenwijk om daar met een mannetje m/v of duizend in dubbele bussen precies voor de deur van het grootste woonwarenhuis van de wereld te worden afgezet. Dat is veel leuker dan het klinkt, want ik ben dol op IKEA en de outdoorkleding die in de aangrenzende winkels wordt verkocht. We slagen zoals altijd voor we in de stromende regen samen met de rest van Zweden in bussencolonne huiswaarts keren.

Voor de balans trekken we ‘s avonds nog even het, voor een zaterdagavond verrassend rustige, centrum in. Gezellige lichtjes, eettentjes, bijna zwichten we voor karaoke, maar Frieda wil haar stem voor morgen sparen. Nog één metrostationnetje dan voor we gaan slapen. Niet eerder raakte ik zo geboeid door kunst. 

Geschreven met nieuwe kleren