Mijn vaatwasser

Voor de laatste keer gooi ik een blokje in de matglimmende kuip. De sluiting van het zeepvakje begaf het jaren geleden al. De soepborden klem ik tussen de roestige, verbogen houders. Nog één vaatje en dan mag ze na 18 jaar trouwe dienst met pensioen.

Na het indrukken van de startknop wacht ik geduldig op het steeds langer uitblijven van het vertrouwde klotsen van water. Ze is moe en aan vervanging toe dus met lood in de schoenen bestel ik een nieuw exemplaar. Zo’n jong glimmend ding, met droogkorrels en babyfles wasfunctie. Net als mijn moeder doe ik niet graag afstand van iets dat het nog doet.

Frieda denkt daar heel anders over. Zij wijst me er fijntjes op dat ik onze huidige afwasser reeds talloze malen voor een wisse dood heb moeten behoeden. Ik ontstopte geduldig de pomp en de afvoerslang vanaf het moment dat haar kracht afnam. Stelde nauwkeurig de plint bij om de wegens ouderdom intredende verzakking te compenseren. Als ze de laatste maanden verward flarden van programma’s draait breng ik haar liefdevol terug naar haar fabrieksinstellingen. Frieda heeft gelijk, ik mag van onze vaatwasser geen schone vaat meer verlangen. Het zit erop.

Zenuwachtig sta ik voor het raam als Roland en Nick hun blauw met oranje vrachtwagentje op de stoep parkeren. Respectvol bevrijden ze mijn vaatwasser uit haar nis, ze maken bemoedigende grapjes om me gerust te stellen. Ik krijg zelfs de gelegenheid om afscheid te nemen. Om de pijn iets te verzachten en omdat Roland duurzame motieven bij mij vermoedt, belooft hij dat ze haar goed zullen recyclen. Misschien een tweede leven als mobieltje? “Nee”, zegt Roland beslist, “als verkeersbord”. Mijn beperkte kennis van het boeddhisme fluistert me toe dat je qua reïncarnatie niet al te kieskeurig moet zijn, dus ik besluit dat een leven als verkeersbord karmisch gezien zeker niet slechter is dan iedere dag de vaat doen voor een ander.

De nieuwe afwasautomaat is prachtig. Bewonderend kijk ik naar eindelijk weer een strak afgestelde deur in lijn met de rest van de keuken. Binnen een glimmend pretpark van opties, handeltjes, klaprekjes, een echt touchpanel, ze ruikt nieuw. Met nul geluid draait ze haar eerste reiningsbeurt terwijl ze de resterende wastijd voor me op de grond projecteert. Ik mag haar wel. En als de dagen ooit zwaar voor haar worden zal ik geduldig de restanten vaatwasmiddel van de glazen spoelen.

Met een zacht piepje bevestigt mijn nieuwe afwasmachine dat ze haar werkzaamheden start. Ik ga maar eens een stukje fietsen, denk ik. Misschien kom ik mijn oude droger nog tegen…..

Geschreven met grote lol