Wereldvrede

Terwijl de mussen mij links en rechts ontvallen kijk ik op mijn fietscomputer: 37 graden. Zwetend vraag ik mij af waarom ik vasthoud aan de Nederlandse norm niet in korte broek op het werk te verschijnen. Drie hittegolven in een jaar vragen om nieuwe vrijheidsgraden. Ik zal het eens met mezelf overleggen.

Dol op kou, functioneer ik niet best deze dagen. Een graad of 12 is voor mij net lekker, richting de 20 moet mijn jas steevast in de fietstas en vanaf 25 graden vertraagt mijn denken in dikke soep. Mijn favoriete temperatuur, alles wat kraakt onder de nul, mis ik met grote golven weemoed. Vertel het niet verder, maar ik kijk uit naar de winter. 

Voor wie houdt van een graadje meer, wie gruwelt van natte sneeuwdrek en miezerige herfstdagen is de klimaatverandering zeespiegel-technisch en ecologisch al een ramp. Voor de scandinavisch ingestelde medemens is de stijgende temperatuur een extra incentive om vooral zo duurzaam mogelijk te leven. De eerlijkheid gebiedt mij te biechten dat persoonlijke motieven hierin voor mij een fikse rol spelen. 

Na decennialange zelfobservatie in een veranderend klimaat heb ik een nieuw verband ontdekt. Ik wacht even met het wereldkundig te maken, maar laat ik volstaan met te melden dat er een omgekeerd evenredig verband bestaat tussen de stijgende temperatuur en de lengte van mijn lontje. Vrij significant ook. De korte conclusie van dit alles lijkt me evident, het komt ons allemaal ten goede als de temperatuur iets zakt. 

Morgen vier ik 46 lentes jong. In de afgelopen weken brainstorm ik als een vrij kind over mijn verlanglijstje. Sinds lange tijd sta ik mezelf toe alles op deze lijst te zetten. Of ik het krijg is een tweede, maar als je je wensen niet in de wereld zet, weet je zeker dat je een VVV-bon krijgt. Het moet een jaar of acht zijn geleden dat ik me afvroeg wat ik zou wensen als ik alles mocht vragen. Ik nam er lekker de tijd voor en na een weekje mijmeren langs goede gezondheid voor mij en mijn geliefden, geluk, tijd en aandacht voor mijn goede vrienden, werkplezier voor altijd, vond ik mijn nummer 1.

Al acht jaar staat ie ongeslagen bovenaan. Met kinderlijk enthousiasme schrijf ik mijn hartenwens op om er vervolgens een lekker flesje whisky en iets praktisch zoals sportsokken onder te krabbelen. Frieda pakt teder glimlachend de fiets naar de slijter, ze gunt het mij zo. Ik gun het mij ook. Dit jaar concurreert een gezondere planeet heftig met mijn diepste wens, maar ik vermoed dat het één, het ander mogelijk maakt. 

Voor wie nog zoekt naar kado inspiratie en om het achteraf “Oh, had ik dat geweten!”  te voorkomen, kijk even naar de verkrijgbaarheid van wereldvrede. Of de sleutel daartoe, dat mag ook. 

Geschreven voor mijn 46ste verjaardag