Punctueel

Aan regels herken je gebruiken. Zo drukte de hoofddocent van Taronja escuela ons op de eerste dag twee A4-tjes in de hand. De eerste gevuld met dagelijkse, gezellige groepsactiviteiten. De tweede met regels ten aanzien van de tijd. In de eerste zin werd ons absolute punctualiteit opgedragen. Op zichzelf al betuttelend voor een Noord-Europeaan. Gevolgd door de mededeling dat de laatkomer hooguit 15 minuten respijt wordt verleend, omdat na maar liefst 20 minuten wachten de groep resoluut vertrekt.

Met zulke regels komt niemand meer te vroeg. Mijn gevoel voor tijdsurgentie maakt dat ik hier steevast 40 minuten wacht op welke start dan ook. Om mij tegemoet te komen vermeldt het sheetje ook als tip dat je gewoon 20 minuten eerder kan komen dan de afgesproken tijd. Als het zo simpel was dan stond ik nooit meer te wachten...punctueel heeft variabele betekenissen afhankelijk van het land waarin je klokje tikt.

Heerlijk uitgerust schuif ik vandaag om 14:30 uur aan voor de middagshift. Net na de lunch. Taronja wisselt volgens vast schema haar docenten zodat vandaag een enthousiaste Marisa ons lokaal opluistert. De ochtend heb ik al koffiedrinkend en studerend doorgebracht. Goed voorbereid is goed aangehaakt, druk ik mijn leerlingen altijd op het hart. Het kan vast geen kwaad te proberen of dat inderdaad zo is.

Marisa heeft meer energie dan haar grootte doet vermoeden. Haar spreektempo is tweemaal dat van docent Alvaro en ze slist er lekker Spaans op los. Met mijn hoofd en oren maximaal open versta ik na een paar minuten wat ze zegt. Licht onder de indruk van mijn eigen taalinzicht gooi ik er ook nog een grapje tegenaan. De groep en juf giechelen ontspannen voor Marisa mijn twee taalfoutjes corrigeert. Humor en vakmanschap, ik ben overduidelijk in goede handen.

De eerste middagles heeft als doel ons het verschil tussen zijn en zijn duidelijk te maken. Het Spaans heeft daar twee werkwoorden voor gereserveerd die beiden iets héééél anders betekenen. Voor hispanohablantes overduidelijk, voor de rest van de wereld onderwerp van menig lesje. Het onderwijs van juf C. (nee, ik refereer niet aan mezelf) heeft me hier thuis optimaal op voorbereid zodat ik direct in de gesprekken kan stappen. Vandaag ben ik een stuk spraakzamer.

Dat gebeurt dus altijd als ik denk dat ik iets (nog) niet zo goed kan. Dat ik het dan vlak daarna wel opeens beheers. Blijkbaar ook met iets compleet nieuws, in een ander land, op een nieuwe school. Ik maak nogmaals een mentale aantekening hier voortaan vooral op te vertrouwen. Misschien een enkele keer zelfs op te rekenen. Het komt altijd goed. Ook als we de vergelijkende en overtreffende trap aansnijden.

Juf Marisa geeft les om jaloers op te worden. We struinen het guinness book of records af op een bijzonder nationaal record om er vervolgens in het Spaans gebruikmakend van de juiste superlatieven over op te scheppen. De grootste pizza is van oorsprong Italiaans, maar de scheefste toren niet. De Duitse manschaft sleept dit record in de wacht. Ons land kent uiteraard de nodige bizarre fietsrecords die internationaal bewondering en gegniffel oogsten.

De middag vliegt voorbij als we debatteren over waarom voetbal saaier is dan yoga. Soms is beargumenteren simpel, in welke taal dan ooit. Het veld is altijd groen en eerst spelen ze naar links en dan naar rechts. De ‘meisjes’ winnen met gemak het verwedde biertje. Tot slot delen we elkaar medailles uit voor unieke kenmerken. Voor ik het weet sta ik alweer naast Frieda op straat. Een klein tintje bruiner van een middagje op een zonnig terras straalt ze me tegemoet. Trots toon ik haar mijn medaille voor ‘getrouwd zijn’. In een groep vol jeugdigen is het dragen van een trouwring blijkbaar een onderscheidende en enigszins benijdde eigenschap.

We zetten onze tanden nogmaals in wat tapas voor we huiswaarts keren. Ook Frieda beantwoordt Engelse vragen van het bedienend personeel uitsluitend in het Spaans. Nog niet één keer heb ik mijn kennis van het Engels benut tussen deze geduldige mensen. Ik spreek alleen maar met Valencianos in hun eigen taal, en dat is precies de reden dat ik ooit Spaans wilde leren. Om met zoveel mogelijk mensen te communiceren in hun moedertaal.

Escrito en Español