Weer naar school

Als ik opsta is Valencia nog in donker gehuld. ‘s Nachts daalt de temperatuur ook hier flink zodat ik sta te rillen onder het laffe straaltje dat uit de douche naar beneden sijpelt. Ik heb onrustig en weinig geslapen. Het water smaakt smerig naar grootstedelijk chloor. Voor de vorm vraag ik me retorisch af waarom ik dit ook alweer doe. Maar ik weet het antwoord allang, als je iets doet zonder moeite dan ben je niet aan het leren. Een uiterst geschikt motto voor mijn eerste schooldag

De zon komt op als ik de brug over die prachtige groene gordel bewandel. “Ordinary lives make ordinary stories”, weerklinkt in mijn hoofd. Woorden uit een film die ik in de Boliviaanse backpackersbus ooit aanschouwde. Voor bijzondere verhalen is een bijzonder leven nodig. Dus stop ik mijn leesbril en krentenbol in de tas en loop ik tussen de Valenciaanse forenzen naar school.

Dik 3,5 uur later zit ik uitgehongerd met Frieda te lunchen. De van oorsprong Colombiaanse serveerster moet lachen als we stug in het Spaans op haar Engelse vragen antwoorden. Ik oefen me niet voor niets suf. De hele ochtend converseerde ik Spaans met een Italiaanse, Fransman, Hongaar, Amerikaanse, Chinese en een handvol Duitsers, die hier zonder uitzondering meer bedreven in zijn dan ik. Dit is wat ik wilde en wat is het moeilijk.

Tijdens de oefeningen vullen we het klaslokaal met luid kabaal. In de ‘vrije ruimte’ zwijgen we ongemakkelijk. Spreken in een andere taal dan Spaans is hier taboe. Ik voel me alsof ik gedwongen met links schrijf terwijl ik met rechts in tenminste vier talen pagina's vol schrijf. Ik hoor mezelf nog zeggen dat ik sneller leer op een niveau net boven het mijne….

Vandaag staat het lichaamsvocabulair op het program. Alle soorten wonden, kneuzingen en duizelingen kan ik nu beschrijven. Maar dat niet alleen want we filosoferen ook een uurtje over manieren om die kwetsuren op te lopen. Hilarisch, vooral als Profesor Alvaro ons briefjes met voor ons geheime, licht gênante aandoeningen op de rug plakt. Door elkaar adviezen te geven raden we ‘onze’ kwaal. De tijd vliegt voorbij, mijn energie ook. Tijdens het laatste uurtje figuurlijke taal leer ik precies de uitdrukking die van toepassing is: estoy hasta las narices. Ik ben er even klaar mee. Na onze lunch in het zonnetje onder de mandarijnenbomen val ik bijna in slaap.

Een half uurtje slaap en een kannetje sangría doen wonderen. Het vooruitzicht morgen lekker laat te beginnen ook. Ik ben de eerste vijf uur vrij. We maken de supermercado nog even onveilig. Liters heerlijk water in milieubelastend plastic sieren ons aanrecht. Het fruit is hier fantastisch, zelfs in februari.

We sluiten stijlvol de dag door geheel spontaan tegen een verrukkelijke paella aan te lopen. Ik benoem de zeer herkenbare stukjes konijn en kip in het Spaans. De slaap drukt achter mijn ogen dus ik leer ongetwijfeld veel.

Geschreven met links