30 jaar geleden

Ik kan me die tijd nog goed herinneren. Het is zeker 30 jaar geleden, ik was nog geen 50. We hadden er al een heel jaar opzitten, met zijn allen. Thuis, online, op afstand, bezorgd om onze kwetsbare geliefden, onze inkomsten, ons levensplezier, de wereld, de tegenvallende vaccinatieleveringen. Met lede ogen keken we op naar de maanden die ons nog scheidden van die vurig gewenste bewegingsvrijheid. Gek, ik heb er al lang niet meer aan gedacht. 

Zoals altijd zat ook dit keer het venijn in de staart en duurde het zelfs voor mijn engelengeduld, ook wel een beetje lang op het laatst. Had ik bij het begin allemaal in één keer geweten wat me te wachten stond, dan was ik geheel tegen mijn nuchtere aard, hoogstwaarschijnlijk gillend gek geworden. Voor het eerst was ik het leven dankbaar dat ik niet alle kennis ineens tot me kreeg. Het was de tijd van pijnlijke, wijze lessen die er voorgoed voor zorgden dat ik het leven kon nemen zoals het kwam.

Natuurlijk waren het geen makkelijke jaren, maar ergens herhaalde zich steeds dat mantra dat als het me nu in deze tijd lukt, dat het dan in geval van toekomstige uitdagingen ook vast wel goed zou komen. Mijn net opgestarte bedrijf zag zich door vele wisselende lockdownconjuncturen heen hotsen. Iedere keer haalde ik diep adem en vond ik een weg. Ik leerde mijn zakelijke gemak te houden in roerige tijden en zette een bloeiend bedrijf op vanuit mijn zolderkamer. Nog altijd kan ik met weemoed terugkijken op die tijd.

Een slordige twee jaar vol met hilarische en hartverwarmende momenten ook. Zo herinner ik me die ochtend na 12 kapperloze weken, dat ik mezelf erop betrapte mijn Marion Koopmanskapsel te bewonderen. Recht omhoog, te lang en in geheel eigen stijl, precies volgens de haardos van de professor-heldin die in het verre Oosten de oorsprong van onze ellende onderzocht. Elke tijd heeft haar eigen heldinnen. Honderden wandelrondjes om de wijk met vriendelijke begroetingen van precies dezelfde mensen op precies dezelfde plekken, die verraadden dat meer mensen hun coronaroutine hadden gevonden. Een jaar lang iedere week tweemaal pilates via zoom met de 12 trouwste dames en de meest optimische juf die ik ooit ontmoette. 

Ontroerende momenten ook. Online zingen met mijn verdrietige nichtje, de oneindig creatieve, digitale verjaardagsboodschappen op de dag dat mijn echtgenote Sara zag, mijn lang-langverwachte vaccinatie oproep eindelijk op de deurmat. De saamhorigheid bij de persconferenties en het online Streamersconcert, de collectieve haast vlak voor de avondklok, het eeuwige gepoets van winkelwagentjes. De geslaagde en toch veilige poging om het gouden huwelijk van mijn, nog immer verliefde, ouders de viering te geven die het verdient. In 10 minuten als een dolenthousiaste hinde op een lenteweide, door een verlaten Hema sjezen. De pakketbezorger die je groet bij naam.

Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik niet blij was toen het eindelijk over was. Oh, die zoete dag dat, tegen de verwachtingen in, bekend werd gemaakt dat het houden van afstand los kon worden gelaten. Natuurlijk was ik net gewoon alleen, thuis aan het werk. Volgens mij ben ik licht ontregeld gewoon de straat opgelopen om de buurman te omhelzen. Of die ontmoeting met een collega waar ik al ruim een half jaar mee samenwerkte, oog in oog, eindelijk gezien. Docenten die weer tussen hun geliefde leerlingen inhaalden wat lang, lang was gemist. Een warme knuffel van mijn vader en moeder op mijn verjaardag. Samen met vriendinnen naar de Chinees, aan één tafeltje. 

Het lijkt ver weg, het leven startte in de vijfde versnelling na het loslaten van de maatregelen. Ongekende feestvreugde, economische groei en optimisme maakten dat we weinig oog hadden voor de wonden die we allemaal hadden opgelopen. Dat deden we later toen het littekens waren, toen we wat meer perspectief hadden op het geheel. Toen we ten volste konden omarmen wat het ons had gekost én had gebracht. 

Vreemd, het is al zo ontzettend lang geleden en lijkt zo ver weg. Maar in ieder koud biertje dat ik in de zon drink op een vol terras, proef ik die vrijheid als op de eerste dag dat ik hem terug kreeg. 

Geschreven met terugwerkende kracht