Nieuw-Amsterdam

Ik weet niet of je hem kent. Die strook aan zee. Misschien heb je erover gehoord. Over de verschrikkelijke, mensonterende leefomstandigheden. Al tijden leven er veel te veel mensen op een piepklein stukje grond. Zoveel dat men zelfs een ondergronds tunnelsysteem is gaan bouwen. Ongedierte tiert er welig, mensen sterven door systematisch gebrek aan gezondheidszorg en niemand is er veilig. Ik bezocht deze strook een paar keer en heb het met eigen ogen gezien. Hier is niet te leven.

Hoewel de bezetter er een andere naam aan heeft gegeven, gebruik ik zelf meestal de enige historisch correcte naam voor dit gebied: Nieuw-Amsterdam. Het ligt prachtig, lekker aan zee en omringd door water. Een prachtig eiland met, voor het grootste deel, een harde rotsbodem, zodat we eens geen palen hoeven te heien. Veel dakterassen om te gourmetten, een prachtig park om te barbecueën, goede satellietontvangst voor SBS6. Ik heb er een tijd geleden mijn oog op laten vallen en ben eruit.

Laat ik voorop stellen dat ik het een goed plan vind dat me het beste lijkt voor iedereen. Het is immers onleefbaar in deze strook. De mensen die er nu al wonen kunnen worden opgevangen in de regio. Nevada, Utah, Arizona, daar is immers voldoende ruimte en het klimaat schijnt er heerlijk te zijn. Op hun kosten uiteraard. We zetten er een muurtje omheen natuurlijk, want anders kan iedereen naar binnen. Het is en blijft alleen voor ons. Over de voertaal kunnen we het hebben. Nederlands, Fries, Surinaams, Arabisch, Turks...

We maken er een paradijs van met een shoarma- of frietzaak op elke hoek. Lekker varen op de Hudson, terwijl de kinderen op hun fatbikes door de rechte straten racen. En 's avonds samen met een bak chinees op de hoekbank kijken naar Chantal. Een plek waar ons cultuur-historisch erfgoed kan floreren. Ik heb het meerdere malen diepgaand met mezelf overlegd en ben het unaniem eens met dit plan. Eerlijk gezegd zie ik geen andere optie. Ik zou me kunnen voorstellen dat ik de leider word in dit gebied, I don't know.

Het enige waar ik nog mee zit is hoe dit gebied te bemachtigen. Ik zou er een dreigend telefoontje naar hun leider aan kunnen wijden. Ze schijnen net een nieuwe te hebben, ik ken hem nog niet, maar ik kan me voorstellen dat hij zwicht als ik dreig met sabotage, I don't know. Recente gebeurtenissen brengen me echter ook op een andere route. Dat je er eerst de boel kort en klein slaat en dan zegt dat er ook niks meer aan te doen is. Dat herbouwen echt de enige optie is. I don't know.

Zie ze daar staan. Ze houden nog net niet elkaars hand vast. Als ik mijn ogen toeknijp terwijl ze praten, hoor ik twee driftige kleuters die net de zandbak voor zichzelf hebben veroverd. Iedereen eruit, alles voor ons, lekker puh. Je zou bijna vergeten dat dit twee veroordeelde criminelen zijn. En dat miljoenen mensen hen tot hun leider hebben gekozen. Willens en wetens.

Zo gaat dat. Van het stemmen op de leider van jouw keuze hebben niet alleen degenen die anders stemmen last. De consequenties van jouw keuze gelden voor iedereen. Daar hebben we allemaal mee te leven. Maar dan niet in Nieuw-Amsterdam, want dat is van ons.

Gescheven met tegenwicht