Sherlock

Terwijl Frieda, tegen alle verwachtingen in, geniet van een groot glas lauw bier zonder schuim, kijk ik om me heen. Het is weer zo'n plek, die er heel gewoon uit ziet, maar dat niet is. Gewoon om de hoek van ons hotel. Hier werd een slordige 1,5 eeuw geleden Arthur Conan Doyle geboren, het brein achter de verhalen van Sherlock Holmes.

Zijn geboortehuis is inmiddels vermomd  als pub compleet met lekker vet Schots eten en tongstrelende whisky. Heel vervelend, maar we hebben het ervoor over. Voor een bezoek aan deze plek. Ik hou van schrijvers, of liever gezegd van dat wat ze creëren. Iets wat er nog niet was, maar waar plotsklap de wereld niet meer zonder kan. Een Verhaal, een nieuwe wereld. Zomaar. Zonder stenen, zonder geld, zonder dat ook maar iemand het met je eens hoeft te zijn. Opeens is daar Sherlock, of Harry P., of Bridget Jones.

Met de tranen van zowel het lachen als het huilen nog in de ogen, zitten we weer aan zo’n plakkerig tafeltje. Om onduidelijke redenen zijn we steeds als er een nieuwe Ms Jones uitkomt elders op de wereld. De vorige film pakten we in het slaperige Christchurch. Deze editie aanschouwen we in het ruige, wonderschone Edinburgh. Een eeuwenoude stad met stoere grijze gebouwen, smalle steegjes gevuld met verborgen pracht, moeilijk verstaanbare Britten en souvenirwinkels vol bontgeruite prullaria. Wegens overbolking in de late middeleeuwen vond Edinburgh het bouwen in de hoogte én ondergronds uit. We bezoeken een piepklein, opgeknapt stukje ondergrondse stad waar ooit 700 mensen tegelijk probeerden hun bestaan op te bouwen. Het is Het Verhaal van onze, als middeleeuws arts verklede, gids dat de muziek maakt. Zoals zo vaak.

Hij vertelt levendig over drie soorten pest en hoe ze te ‘genezen’. Om ons heen poppen met verschrikkelijk uitziende zweren. Een toiletemmer en de instructie hoe die uit het raam te legen, inclusief luid uit te roepen waarschuwing voor nietsvermoedende voorbijgangers….We gaan even in quarantaine voor we in het souvenirwinkeltje onze foto's ophalen. 's avonds trek ik dankbaar het zachte, warme dekbed om me heen. Hoe mooi kan het leven zijn. Laten we er zuinig op zijn. 

Vandaag dwalen we. Voor het eerst in lange tijd. Geheel zonder plan. Een historisch stukje stad brengt ons op een prachtig pad langs rivier de Leith dat ons langs de botanische tuinen leidt nét als we honger krijgen. Natuurlijk hebben ze een grote, verse scone met ‘all the fixings’ en sterke, gitzwarte thee, die alleen in de UK lekker smaakt. Rustend op ons hotelbed springen we spontaan een kwartiertje voor aanvang van Bridget op. Ook de bioscoop is hier om de hoek. Ik voel weer die vertrouwde eenvoud van reizen. 

Sherlock loste complexe misdrijven op middels deductie. Hij streepte simpelweg steeds een onmogelijk alternatief weg tot er nog maar één overbleef. De enige mogelijkheid. Hij werd geprezen voor zijn oplossend vermogen. Ging het nog maar zo. Hij zou gecanceld worden nu. Wie is er nog geïnteresseerd in wat werkelijk mogelijk is? Het is tijd voor nieuwe verhalen. 

Geschreven  met schots ruitje