Een heerlijke dag

Uitgeteld van drie cocktails slapen we tot twee werkmannen ons wakker kloppen. Niet onder de indruk van mijn schaarse kleding en scheve haar duiken ze druk pratend onder wastafel. Ze komen de lekkende afvoer voor me fiksen. Na tien minuten conversatie onder de wastafel vertrekken ze met de melding ze dat we het een uurtje zonder water moeten doen gevolgd door hoopvolle beloftes dat we vanaf nu met droge voeten onze tanden kunnen poetsen. Dit wordt een goede dag.

Buiten is het prachtig bewolkt met stevige zeebries, perfect weer voor een hardloopje. Met een waterdichte afvoer op zak hollen we ontspannen langs het strand. Schuimkoppen op het water, de wind in mijn gezicht, eindelijk lekker doordraven. Ik voel me uitgerust en ik merk dat de flinke tirade die ik net tegen onze reisagent heb afgestoken me heerlijk oplucht. Voor maximaal effect stuur ik er nog een mailtje achteraan. Dat het even zwart op wit staat dat ik boos ben dus.

Met nu al genoeg stapjes op de teller voor vandaag kan er wel een autoritje vanaf, besluiten we ondeugend. Dat betekent dus eerst weer 1000 stappen voor we lui wegtuffen. Reeds 1 km verder een Lidl, die laten we niet links liggen natuurlijk. We blijven Hollanders. Met een bakje heerlijke sushi zitten we even later op de parkeerplaats onder onze laadklep te smullen. Gelukkiger kan je mij niet maken.

Mijn mail plopt plots een rood 1-tje. Zo snel was ons reisbureau niet eerder. Blijkbaar bevatte mijn eerdere mail voldoende ongunstige scenario’s, want spontaan krijgen we op alle punten direct ons gelijk. Waarom nu wel is lastig te zeggen en volstrekt niet van mijn belang merk ik. Dit is een goede dag.

Het allerbeste van onze vakanties samen is dat we meestal geen idee hebben wat we die dag gaan doen. En dat het nagenoeg altijd iets leuks blijkt te zijn. Vandaag rijden we opeens naar Eivissa, Ibiza-stad. Een oude vesting met smalle straatjes gevuld met boetiekjes vol hippiekleding, indianendingen en Nederlanders. Na een paar kilometer over kleine keitjes door pittoreske, steile paadjes besluiten we dat we Eivissa kunnen afvinken. Check, gedaan. Wel jammer dat we Patty Brard (nog) niet hebben gezien.

Met de relaxte maximumsnelheid van 80 km/u zoeven weer terug naar ‘huis’. Frieda maakt me nog iets gelukkiger door rond etenstijd koers richting The Curry Club te zetten. Indiaas eten! Dit is echt een heerlijke dag. Na de koffie genieten we nog even van de superlange openingstijden door met volle buik te winkelen. Drie paar witte sokken rijker, stap ik de winkel weer uit. Hoef ik lekker niet te wassen. Ik ben echt op vakantie.

Geschreven met een buik vol curry