Loslaten

Als ik na tien uur slaap de gordijnen open schuif, straalt een strakblauwe hemel boven zeegroen water me tegemoet. Wuivende palmen, het fonteintje op het plein aan. Fashionably late schuiven we aan voor het ontbijt buiten in de zon.

Dat onze reisorganisatie ook vandaag een beetje roet in het eten gooit, maakt mij de pis niet lauw. Afgelopen week nam ik de dapperste stap in tijden. Na lang aarzelen laat ik mijn docentzijn los om als zelfstandige mijn eigen roer ter hand te nemen. De laatste restjes spanning die aan de genomen beslissing kleven, reageer ik dankbaar af op de reisagent die dus helemaal niet ‘here’ is als je haar nodig hebt.

Bij het ontbijt een ontspannen onderonsje met twee jonge Twentse meiden die ons met ‘u’ blijven aanspreken zodra ze vernemen dat we juffen zijn. Nog heel even. We gaan lekker flaneren langs die enorme strandboulevard. Zodra ik de hijskraan in de verte zie, besef ik dat we vlak bij onze oorspronkelijke accommodatie zijn. Inderdaad een giga bouwput met herrie voor de deur. Binnen een zwembad-lounge-paradijs vol mensen met koptelefoons.

Dik tevreden met ons genomen besluit om deze vakantie koptelefoonloos door te brengen, wandelen we langs de boulevard terug. Ultramoderne clubs met veel wit en glinsters langs blauwe zwembadjes. Terrasjes waar met gemak duizend man in kan. Het moet hier niet zomers niet te harden zijn, zo hip. Ik val meer uit de toom dan ooit tevoren en het heeft me nog nooit zo weinig uitgemaakt.

Ik rits de pijpen van mijn broek en geniet van de warme wind op mijn benen, de zon op mijn gezicht. Met iedere stap geef ik me een beetje meer over aan dit bijzondere eiland. Aan mijn nieuwe ik. Onze trek in fruit stellen we vijf supermarkten uit. Hier betekent supermarket, winkel met chips en alcohol. Niks mis mee, daar kan ik best aan wennen.

Omdat mijn zonnebril al een jaar bijna uit elkaar valt, gaan we brillen passen. Met mijn smalle hoofd een voor Frieda uiterst, en voor mij minder, hilarische activiteit. Met 90%van de brillen zie ik eruit als een groot insect. Maar hier helpt een in strak wit gestoken señora mij aan een passend, hip exemplaar. Ik neem er meteen twee, want je weet maar nooit wanneer ik weer tegen zo’n kekke bril aanloop.

Vol zelfvertrouwen wegens nieuwe gezichtsbekleding gaan we loungen. In een alternatief tentje met heerlijk Mexican streetfood, echte groenten en genadeloze cocktails laat ik het los zodra ik mijn lijfspreuk ‘Swim in every ocean’ op de muur lees. Wat spaarde ik al veel water, alle zijden van de Stille oceaan, het Zweedse Möckelsnäs, het zwavelige water van de zoutvlakte in Bolivia en de donkere Amstel, ik plonsde erin. Er is nog zoveel meer en ik ben zo dol op zwemmen. Met hippe bril kijk ik uit naar wat in het verschiet ligt.

Bekeken door gepolariseerd glas