De Club

Drie dagen op Ibiza kan een mens veranderen. Vandaag doken wij een hippe club in. Na een nacht waarin onze airco een alles behalve stille dood besloot te sterven, kon ik wel een opzwepinkje gebruiken. Met de zon op onze blote armen en benen flaneren we vol zelfvertrouwen naar De Club. We zagen hem al eerder, met onze neus tegen het hek keken we jaloers naar binnen. Hier wilden wij ook wel bij, bij dit clupje.

Ik heb speciaal mijn nieuwe zonnebril opgezet, maar we slagen met glans voor de kledingkeuring waaraan iedere clubbezoeker op Ibiza wordt onderworpen. We zien er goed uit vinden we zelf. De eerste passanten kijken bewonderend over hun zonnebrillen, hun pas iets vertraagd. Ik schroef mijn spinning bike naar een iets zwaarder verzet om indruk te maken. Dit is mijn club, hier zit ik op.

Een sportclub aan het strand, hoe kom je erop? Met open mond hijg ik richting de blauwe zee, het uitzicht fabelhaft, Frieda naast me, de beentjes soepeltjes rond. Het is lang geleden dat ik zoveel bekijks trok. Toegegeven, we zijn nagenoeg de enigen die zich in deze beachclub wagen, maar ik waan me even een jonge Jane Fonda. Of Olga Commandeur, die doet het ook altijd zo goed voor.

De twee jolige chicos die het zaakje runnen zijn minder onder de indruk en steeds pleite als wij weer een apparaatje in grote mensen-stand proberen te krijgen. In dit clubje komen blijkbaar kleine mensjes. Wel hele sterke want zelfs aan de lichtste gewichten til ik me een breuk. En ik zit erop.

We roeien, pressen, liften, planken, bruggen en doen sit-ups in de open lucht tot het bijna genoeg is. Ter afronding kruipen we voor nog één rondje op de fiets. Het uitzicht blijft maar mooi, geen auto's, geen tegenwind en we kunnen de nieuwste lichting Britten die net is aangekomen van heel dichtbij observeren. Bijzonder volk. Waanzinnig keurig en ingetogen in eigen land. Luid, ordinair en steevast dronken op Ibiza. Zij gaan naar een club naast de onze.

Met een appeltje in de hand vertrekken wij hotelwaarts. Frieda gluurt nog even door het hek van de buurclub. Voor de deur vraagt een jongedame in een klein rood lapje of ze schaars gekleed genoeg is om binnen te mogen. Met glans slaagt zij waar wij van top tot teen afkeurend worden opgenomen. Dit is een heel andere club waar wij duidelijk niet bij horen. Het geeft niet, dit is Ibiza. Hier is voor iedereen een clupje zodat je altijd ergens bij hoort.

Geschreven met bruin tintje