De markt

Vandaag is het zaterdag, gezamenlijke familietradities gebieden ons op die dag de markt te bezoeken. Niet voor groenten en fruit, noch voor lapjes, rommeltjes verkoopt men hier ook niet. Las Dalias is een hippiemarkt met batik gewaden, zelfgeknutselde sieraden en magere mannen met rastahaar. De lucht bedampt met wierook en wiet, loungedreun van echte DJ, vredestekens in alle windrichtingen. En het is ook nog mooi marktweer.

We starten de dag met het inpakken van onze koffer. Nee, we gaan nog niet weg, tenminste niet ver. Gisteravond toen ook de 58ste belofte dat de airconditioning-monteur echt zeker te weten die dag nog onze airco geluidloos zou fiksen niet werd nagekomen, meldde de receptiemeneer met samengeknepen billen over het concert…. lekker feestje tot 4 uur ‘s nachts midden onder ons balkonnetje met zeezicht.

Terwijl ik een wit-misselijke wegtrekker heb, pakt Frieda het roer ter hand. Dacht het niet, zegt ze tegen de vriendelijke jongeman achter de balie. Samen bedenken ze het perfecte plan. Ik voel de spanning uit mijn lijf wegvloeien als mijn echtgenote me trots over haar oplossing-voor-al-mijn-problemen informeert. In onze oorspronkelijke vakantielocatie moet logischerwijs een kamertje vrij zijn, zondags wordt in geen enkel spaansprekend land ook maar één minuut getimmerd en die twee samen maakt dat we er een nachtje op uit gaan tijdens onze vakantie.

In het paradijslijke Las Mimosas staat men ons op te wachten. Het bouwputje haast gesloten voor het weekend. De kamer met spa-uitstraling, natuursteen en hout overal. Frieda heeft zichtbare moeite het toilet te vinden in deze beduidend grotere suite. Het bed een echte tweepersoons, nespresso koffiemaker, uitzicht op nog meer zee, de handzeep die in ons eigen hotel steevast ontbreekt. Het is hier prachtig en zakelijk kil.

In onze bolide scheuren we naar de gezellige hippiecommune. Parkeren haast gratis, het gaat om het samenzijn. Frieda vindt een prachtig aparte ring met krul. Uniek, net als zij. Voor iemand die veel minder van alto houdt dan ik kijkt ze haar ogen goed uit.

Zoals het ons betaamt besluiten we spontaan een hele andere route voor het vervolg te kiezen. Tijdens rondzwerven kom je jezelf soms verrassend goed tegen. Frieda slingert onze Hyundai over de smalle bergpaadjes die ik uitzoek. Ibiza is weergaloos mooi, dat had ik er nog niet aan af gezien. In een paradijslijk baaitje tussen ruige rotsen lunchen we later dan ooit.

Via de mooiste omweg bereiken we onze zwembad-oase waar lege loungebedjes in de ondergaande zon naar ons lonken. Ze hebben zelfs van die tweepersoonsvierkantjes waar superrijke mensen in CSI Miami altijd misdaden in ontdekken. Voor een volle vijf minuten geniet ik optimaal van de warmte van de zon op het zachte bed. Frieda slaapt bijna als ik ongeduldig opsta om iets anders te gaan doen. Met behulp van de juiste dosis sangría tel ik een uur lang rustig musjes en mangoblaadjes tot Frieda het te koud krijgt om uitgeteld te slapen.

In het bijbehorende restaurant weer die poppeporties voor grotemensenprijzen. Een prachtig opgemaakt flintertje zalm, opgediend op leisteen, een figuurtje met saus eromheen geschreven. Frieda zoekt naar de frietjes. Ik beloof dat we morgen weer buikvullende burritos gaan eten waar het happy hour de hele avond duurt. Mijn beloftes zijn een zekerheidje, weet ze maar al te goed.

Na het diner gaan we stappen, zo’n 6000 stuks want we hebben veel gezeten vandaag. Lekker mensen kijken langs de boulevard. Op de eerste zaterdag van het seizoen moet er vast van alles op weg zijn naar een clubje, het is tenslotte al na tienen. Die ultrahippe tent waar ‘s middags al meisjes in glitterbadpak synchroon naast de DJ dansen blijkt reeds gesloten. Van de Ibiza Beach Club ontbreekt alleen de ‘u’ op het bord nog, dan kunnen ze open. Gelukkig is café Tulp luid gezellig. Onder oranje vlaggetjes zingen landgenoten mee over de vlieger van André Hazes. Waarschijnlijk zit de rest van Ibiza op het feestje onder ons hotelbalkon….

Dankbaar voor een rustige nacht in weldadige luxe geniet ik van het moment. Tot mijn grote opluchting merk ik dat ik ons oude stekkie mis. Soms moet je even dwalen om te weten waar je thuis is.

Geschreven in een kamer waar de airco het ook niet doet.