Zeegras

“¡Buenas!”, roept de barman van het Mexicaanse tentje als we ‘s ochtends voorbij hollen. Misschien vanavond in een ander barretje neerstrijken voor een cocktail…..als de barman je gezicht al kent….

We rennen nog één keer de hele boulevard langs die mooie baai. Speciaal voor mij een paar wolkjes na dagen strakblauwe luchten. Ik voel me vederlicht en dankbaar weer effies te draven. Gisteren was het Frieda’s dag.

Met nog vijf minuten tot de checkout-deadline van 12 uur (...) probeer ik in mijn beste Spaans uit te leggen dat Frieda met haar haar vast zit in de krul van haar nieuwe hippiering. Niks wat ik niet kan fiksen maar het duurt gewoon even. De baliemevrouw snapt er niets van. Dat doe ik ook niet, maar zo is Frieda nou eenmaal. Of ze haar haar staat te föhnen? Dat begrijpt ze wel. Nou ja, dat dan.

Na een heerlijk rustige nacht in het spa-hotel haasten we ons richting het zwembad met ligbedjes, om daar vervolgens uren niets te doen. Uitrusten noemt Frieda dat. Het maakt mij niet uit hoe je het noemt, ze heeft het dik verdiend om precies te doen waar ze zin in heeft. Vier uur op een bedje in de zon liggen dus.

Vanachter mijn boek op mijn schaduwplekje sla ik haar gade. Roerloos op haar buik in bikini in de volle zon. Ik bewonder haar vermogen helemaal niets te doen. Dooie mus, noemt ze dat. Mijn vogels vliegen altijd druk kwetterend rond. Dus lees ik een onderwijskundig boek over hoe zo effectief mogelijk les te geven tot Frieda aan beide zijden bruin is.

Terug in ons vertrouwde hotel wacht ons een warm welkom en een koel bed waar we weer een gat in de dag in slapen. Vandaag mag ik kiezen dus na een hardloopje stappen we naar de auto voor een natuurhistorisch tripje. Niet echt, ik wil gewoon flamingo's zien. Ibiza verdiende vroeger, voor de Engels-Nederlandse invasie, haar geld met het indampen van zeewater tot zout. En waar zout is zijn flamingo's.

Met onze inmiddels vieswitte auto rijden we tussen de uitgestrekte zoutvelden. Hier ook de ‘weiden’ zeegras. Van veel groter belang voor onze planeet dan ooit gedacht. Dit gras bindt 35% meer CO2 dan een stukje Amazone regenwoud van dezelfde oppervlakte. Ik sta hier langs het regenwoud van de toekomst. Een bewust moment..

Voor roze vogels hoeven we niet lang te zoeken. Schuw zijn ze niet als ze parmantig voor ons langs paraderen. Met gewichtige, bedachtzame stappen of koddig met hun kop in het water. Ter afronding stappen we nog even een blauw stukje zee naast een palmstrandje in.

Ibiza maakt zich op voor het echte werk. De palmbomen worden gesnoeid, personeel ingehuurd en alles krijgt nog even een vers likje witte verf. Tijd om te gaan. Het is gelukt, ik heb een hele week Ibiza overleefd. Met uitsluitend een koffertje handbagage. En er nog van genoten ook.

Weer geschreven in dat Mexicaanse tentje met die lekkere cocktails