Het verschil

Mijn telefoon trilt een appje, “Mevrouw, kan ik u bellen? Ik heb een verrassing.” Een mentorleerling van jaren terug heeft net te horen gekregen dat hij is toegelaten tot de door hem lang- en felbegeerde studie geneeskunde. We hebben elkaar in geen jaren gezien en ik ben de eerste die hij belt. Ontroering overvalt me. Hij heeft de juiste gebeld, want ik weet als geen ander van hoe ver hij is gekomen.

Ooit was hij de leerling die sliep in mijn lessen, die opstandig verzet pleegde tegen elke regel, die een kort lontje toonde voor wie hem daarop aansprak. Maandenlang frustreerden we elkaar tot het uiterste. Hij trok aan een nog korter eindje dan ik. De dag dat ik me realiseerde dat hij mijn bevestiging en bemoediging nodig had in plaats van reprimandes en huiswerkcontroles, veranderde zijn leven. En daarmee dat van mij.

Ver van zijn vaderland, logeerde hij bij vreemden, zonder familie. Na de internationale schakelklas op een veel te laag niveau het kader beroepsonderwijs ingestroomd. Op pure kracht wist hij in korte tijd op te klimmen tot mijn havo-klas. Eenmaal op zijn niveau ontbrak hem de energie om de fouten te maken die leren vereist. Toen ik hem eenmaal zag voor wie hij was, een uitgeputte, eenzame, leergierige jongeman kreeg hij van mij waar hij te lang zonder had moeten leven. Een volwassene die zag wat er kon zijn.

Weer had ik het langste eind, want in ruil voor slechts een verandering van perspectief, veranderde hij in de meest nieuwsgierige, gedisciplineerde, respectvolle leerling die ooit mijn les genoot. Met tomeloze ambitie werkte hij zich zonder de steun van een warm thuis door de stof, maakte zich abstract wiskundig denken eigen en leerde hij op anderen vertrouwen. Het bericht dat hij noodgedwongen naar een andere stad moest verhuizen viel ons beiden zwaar.

Mijn zorg dat zijn overstap naar een andere school het einde van zijn carrière kon betekenen, bleek ongegrond. Ieder jaar berichtte hij mij trouw over zijn vorderingen. Zonder vertraging behaalde hij glansrijk zijn Havo-diploma. VWO deed hij er naast zijn HBO-studie gewoon bij, net als viool leren spelen. Alles met het doel ooit dokter te worden. Ondanks de zeer kleine kans dat hij dat zou bereiken, droomden we daar vaak samen over. Laat hij dat nou gewoon toch flikken.

Ik schrijf zijn verhaal ter inspiratie. Van hem leerde ik dat niets is wat het lijkt. Geen leerling gedraagt zich vrijwillig beroerd. Maar vooral leg ik zijn historie vast voor die dagen waarop ik me afvraag waarom ik in hemelsnaam zoveel moeite doe voor iets waarvan het rendement uitblijft. Opdat ik dan de stappen van zijn dappere tocht kan teruglezen in de wetenschap dat ik het verschil heb kunnen maken. En dat ik dat voor geen goud had willen missen.

Geschreven met trots