50

Nog twee nachtjes slapen en dan is het zover. Opeens is dat wat zich al een halve eeuw vrij precies laat voorspellen plotseling dichtbij. Niet dat ik er tegenop zie hoor, in tegendeel. Ik ben eraan toe, aan 50 worden.

In het jaar van de eerste autoloze zondagen, twee dagen na de allereerste harttransplantatie, opende ik onderzoekend mijn oogjes. Het tempo van een steeds sneller veranderende wereld kleurt mijn bestaan. Alhoewel mijn vroege oranje-bruine, ribfluwelen jaren me nog altijd als een tijdloos vacuüm bijstaan. Niet lang erna sijpelde langzaamaan door in mijn leven dat de tijd van altijd maar meer was geweest. Ik besloot al voor mijn 10de levensjaar niet meer te nemen dan ik nodig had. 

Veilig aan wat toen nog de goede kant van het ijzeren gordijn was, leerde ik mijn vrijheid te vinden in dreiging. De beelden van uitgehongerde afrikaanse kinderen op onze eerste kleurentelevisie leerden me verhouden tot onrecht en ongelijkheid van ongekende, schaamteloze proporties. Zonder mijn ogen ervoor te sluiten of af te storten in troosteloos verdriet. Onder de toenemende urgentie van schaarste maakte ik me de kunst eigen van intens genieten zonder me te verliezen in hedonisme. Stuk voor stuk sleutels tot een heel gelukkig leven. En dat werd het.

Vijf decennia vol reizen, liefhebben, studeren, ontdekken, luisteren, schrijven. Tsja, dat je het vieren van zo’n mijlpaal niet in een dagje doet, dat had ik al vrij snel door. Dus plande ik een heel jaar vol festiviteiten. Wat in mijn geval dus gewoon nieuwe dingen leren inhoudt, gaapt mijn nichtje me toe. Ik kijk haar liefdevol aan en overbrug de periode tot ze zich realiseert dat tante Cindy zich inzet voor een betere wereld voor haar, met spelletjes en fietstochten vol avonturen. 

Leuk hoor zo’n jaar vol kado's voor jezelf. Extra veel Spaans, systemisch coachen, een intervisieweekend en ik boorde een enorm potentieel conflictvaardigheid aan. Ik ontdekte zelfs met een grote schok dat jezelf moreel verheffen boven een ander het gloeiende kooltje is waarmee conflicten oplaaien tot oorlogen. Dat het eurocentrische afkeuren van bijvoorbeeld een andere regeringsvorm dan die ‘echte’ democratische van ons een uitstekende manier is om agressie op te wekken. Slik. Over de sleutel tot wereldvrede gesproken. Mijn morele meetlat is aan onderhoud toe.

Maar zoals meestal in mijn inmiddels redelijk bemeten leven, liggen de grootste schatten daar waar ik niet zoek. Als ik met mijn oudste nichtje in de grootste bestelbus van mijn broertje naar Zweden trek om mijn beste vriendin met huisraad terug naar Nederland te verhuizen, verken ik toch weer nieuw terrein in mezelf. Een vijfdaagse trip vol bootreizen, sjouwen, hilarische dwaaltochten, sjouwen, heerlijke muziek en goede gesprekken, beter bekend onder de naam De Internationale Meisjesverhuizing. Eentje waarin de zorgvuldig ingepakte meubels gedurende de 1200km lange auto- en boottocht geen centimeter verschoven. Waarin onze handdoeken netjes over de bevestigingsrails aan het plafond van de bus droogden en we onze broodjes smeerden op het uitschuifbare plankje van de werkbank. Waarin ik voorgoed korte metten maakte met de grootste over mij heersende misvatting: dat ik alleen goed ben met mijn hoofd. 

En opeens midden in dat jaar komt ie dan toch. Mijn 50ste Verjaardag. Geen idee waarom ie er zo toe doet. Nog twee nachtjes slapen en dan is het zover. Dan liggen mijn goede jaren achter me en kunnen de beste gaan komen.

Geschreven op mijn 49ste