Polonaise

Zodra we ‘Ik kan het niet’ van De Dijk inzetten zit de sfeer er lekker in. Onze Syrische vriendin zegt een voor een de woorden, die de zangjuf ons voor zingt, na. Gelukkig staat de songtekst ook groot geprojecteerd op het scherm, want de coupletten ken ik ook niet uit mijn hoofd. Het bont gemixte gezelschap van nieuwkomers, Nederlanders en alle nuances er tussenin zingt na drie keer oefenen uit volle borst mee.

Natuurlijk zijn we deze Hollandse liedjesmiddag gestart met tulpen uit Amsterdam. De zaal voller dan ik had verwacht na een advertentietje in het lokale suffertje. Na de kleine dingen die het doen en het onvermijdelijke Bij ons in de Jordaan, vragen de kinderen om een liedje voor Sint Maarten. Ik vermoed dat hun bijzondere motivatie om te integreren goed wordt aangezwengeld door het feit dat deze traditie snoep kan opleveren. Uit hun zuivere toon leid ik af dat ze morgen met goed gevulde tas thuis gaan komen.

Ik geniet van zoveel saamhorigheid, waarom deed ik dit niet eerder? Frieda wipt nog net niet haar stoeltje van het frame bij het Arabische liedje dat een van de aanwezigen met zijn accordeon inzet. Mijn Syrische vriendin lacht om mijn vergeefse pogingen om de fonetisch omgeschreven tekst moedig na te synchroniseren. Zelf vind ik mijn H, uitgesproken als ‘ggghhhhh’, hartstikke goed gelukt. De deuk waarin zij ligt suggereert ruimte voor verbetering.

Dan speelt de piano een onvervalste Hazes-sound die oproept te leven alsof het je laatste dag is. Frieda, voor wie het zitten lang genoeg heeft geduurd, staat subiet op om samen met Syrische vriendin een duo-polonaise te starten. Daar ben ik dus normaal gesproken helemaal niet zo bijzonder dolletjes op. Maar hier kan ik, net als de rest van het gezelschap, niet snel genoeg achter het mini-stoetje aan hollen om al hossend rondjes over het podium te draaien. Verbaasd neem ik notie van mijn feestelijke gedrag, terwijl ik de kinderen op de eerste rij wenk om mee te doen. 

Na afloop staan er heerlijke Syrische hapjes klaar. Meer dan de helft van de aanwezigen vluchtte uit dit land en brengt een fantastische keuken mee naar het mijne. Ik google ‘bitterbal’ voor een nieuwsgierige mevrouw. Wegens onvoldoende beheersing van het Arabisch trek ik gekke gezichten naar een piepklein meisje met bruine krullen. Op haar shirtje staat happy, ik hoop van harte dat ze dat is. Het zijn vandaag hele kleine dingen die ertoe doen.

Geschreven met schorre keel