Griesmeelpudding

Deze week verloor ik een dierbare vriendin. Ik heb het gevoel dat ik wat ronddool deze dagen. Het gaat en ook weer niet. Er ontbreekt een stukje van mij, ik zal het voorgoed zonder moeten doen. Met gehavende ziel werk ik me dapper door twee cursusdagen vol zelfontplooiing heen. Het gemis reist voortdurend met me mee. Vol overgave maak ik moeiteloos lijstjes vol allergieën, (h)erken ik mijn projecties en splits ik problemen eerlijk op in jouw en mijn aandeel. Het harde werken maakt me hongerig.

De lunch staat voor ons klaar op een zonovergoten tafel. De kokkin licht haar kunst toe, couscous, geglaceerde worteltjes, dille-yoghurt, spinaziesalade met granaatappelpitjes en kruimels feta. Dit alles doordrenkt met een overvloed aan knoflook en liefde. Ik ben er stil van als ik eet. Het voedt niet alleen mijn hongerige lijf, maar ook een andere leegte in mijn binnenste. In het eten van kokkin O. proef ik de kunde, aandacht en de liefde waarvan ik dacht dat alleen mijn oma die in eten kon stoppen.

Met de heerlijke couscous vloeit troost mijn lijf in. Even omarmt iemand zachtjes mijn hart, houdt me even vast zonder iets te zeggen. Zoals de loeihete jachtschotel van oma op een koude winteravond. Het eerste barstje in mijn binnenste heelt. Steun komt soms uit onverwachte hoek.

Uit mijn geheugen waaien flarden van oma’s kookkunst aan me voorbij. Ik zoek naar het meeste helende voedsel in haar archief tot ik me haar griesmeelpudding herinner. Niets vond ik lekkerder dan die romige, zoete, warme, witte pudding met zuur bessensap van oma. In tien jaar zonder oma heb ik met redelijk succes pogingen ondernomen haar smaak te benaderen. In ieder restaurant speur ik eerst de achterkant van de menukaart af op griesmeel. Wanneer ik erom vraag kijkt men mij bevreemd aan alsof ik niet weet dat we niet meer in 1950 leven. De helende werking van griesmeelpudding wordt nog altijd schromelijk onderschat. Maar niet door mij.

Ik besluit mijn incomplete binnenste te trakteren op een warm bakje griesmeel-troost. Dat heb ik wel verdiend. Bessensap heb ik niet in huis dus stop ik er extra liefde in dat kan vast geen kwaad. Ik laat het pak griesmeel maar staan. Dit gemis kost nog wel een paar bakjes.

Geschreven met warme buik