Robot-oor

Als ik om 6 uur 's ochtends fris gedoucht beneden kom, zit hij bij hoge uitzondering al klaar op de bank. Zijn schoenen staan klaar in de keuken naast een rugzak met pyjama. Hij checkt het nog even: medicijnen, mobiel met oplader, rijbewijs, brillenkoker. Aan het feit dat hij een lijstje heeft gemaakt merk ik hoe spannend dit voor hem is. Hij laat het niet merken. Hoeft ook niet, ik ken hem goed genoeg. Ik weet zo ook wel dat deze dag er meer toe doet dan andere. Want vandaag krijgt hij eindelijk zijn CI

Hij bracht een slorige 1,5 jaar geduld op voor dit langverwachte moment. 18 maanden waarin hij het beetje gehoor waar hij het 75 jaar mee moest doen, geheel verloor. Waarin hij dusdanig geplaagd werd door aanvallen van draaiduizeligheid dat zijn evenwicht permanent moest worden uitgeschakeld. Maanden van onderzoeken, gesprekken, wachten, kleur en model oorhanger kiezen, wachten, voorzichtig hopen op ooit weer horen, terwijl het stil werd van binnen. En net als ik het wachten even uit mijn hoofd zet, belt ze, De Chirurg. Dat mijn vader aan de beurt is voor wat mijn nichtje en ik liefkozend, robot-oor, noemen.

Kauwend op mijn ontbijt zie ik de zon weergaloos rood-oranje opkomen boven de horizon. Ondanks dat het stiller dan ooit is op de weg, vertrekken we een half uur te vroeg. Je weet maar nooit. We nemen de Waalbrug in recordtijd, dwalen door een uitgestorven ziekenhuis en wachten geduldig tot de dagopname haar deuren opent. Want een van de meest complexe technologieën die je aan het menselijk lichaam kunt toevoegen, plaatst men hier in een dagje. Uit en thuis. Ik help mijn vader met 'inchecken'. Mobiel in het kluisje, nog een keer naam en geboortedatum checken, voor de zekerheid tikt hij nog even zijn rechteroor aan zoals ik hem op het hart heb gedrukt. Wie niets hoort, kan maar beter een keer teveel wijzen. Ik bewaar zijn trouwring veilig in mijn zak met rits. We slikken moedig onze tranen weg als hij richting operatiekamer wordt gereden. Het gewicht van dit moment is voelbaar. Het gaat echt gebeuren nu. Eindelijk.

Mijn moeder en ik zwerven om 8:15 uur wat verdwaasd en vermoeid door de AH. Dan hebben we de boodschappen maar vast binnen. Ik werk zelfs een halve dag met verbazingwekkende productiviteit tot De Chirurg belt dat het wonder is geschied. We mogen hem ophalen. Van achter het gordijntje hoor ik hem enthousiaster dan ik hem in lange tijd heb gehoord, vertellen over het 16-koppig operatieteam dat hem opereerde. 16! Met een grote, witte tulband om zijn hoofd kijkt hij me licht euforisch aan. Nog een beetje dronken van de narcose weidt hij breed uit over het wonder dat hem is overkomen, over het vakmanschap van De Chirurg, over de warme en empathische verpleegkundigen, over de gestroomlijnde organisatie, over het wonder van de technologie die ervoor zorgt dat hij straks weer kan horen.

Eenmaal thuis maakt de spanning van maanden bij ons allen plaats voor diepe vermoeidheid. Terwijl mijn vader met een extra paracetamolletje op de bank neerstrijkt, spring ik op de fiets naar de Chinees. Want als je bent geopereerd mag je kiezen wat je wilt. Na 1,5 jaar wachten kiest hij als beloning.... Een Loempia. Het wordt hoog tijd dat hij mijn lach weer kan horen.

Geschreven voor iedereen die dit mogelijk heeft gemaakt