Zon

Met een glaasje ijskoud flessenwater aanschouw ik ze. Hoog op de ladder met klimgordel om klemmen ze de palmboomstam tussen de benen. Met een grote machete hakken ze behendig links en rechts tot grote palmbladeren hard suizend naast het azuurblauwe zwembad ter aarde pletteren. Ik besluit dat ik het beste even kan gaan hardlopen. Zwemmen komt later wel, als het tropisch snoeiwerk is gedaan.

Met beste vriendin toog ik in zuidelijke richting tot waar de zon de temperatuur begin april meteen tot mijn max opdrijft. Wie mij goed kent weet dat ik hier niet perse voor het goede weer naartoe trek. Maar na drie dagen - nog voor de Paas- in korte broek begin ik de lol er wel van in te zien. De lieve, vriendelijke mensen, de bontgekleurde bloemen en het heerlijk eten zijn ook absoluut van toegevoegde waarde. Maar laten we eerlijk zijn. Ik kom hier natuurlijk voor de taal. Want hablo Español tegenwoordig. En muy bien ook nog.

Nog in het vliegtuig zoek ik benzinetank op en verzekering, want - zo is mij verzekerd - men gaat mij hier geheid extra’s aansmeren die wij niet nodig hebben. Ik twijfel aan mijn vermogen om ook een Lastig Gesprek in het Spaans te kunnen voeren tot ik me realiseer dat die in elke taal moeite kosten. Zodra de verhuurmeneer me koeltjes in het Engels begroet start ik een soepel gesprekje in zijn eigen taal. Hij klinkt meteen veel leuker. En ik ook. Hij doet geen enkele moeite om me iets aan te smeren waar ik allang voor heb betaald. Nog geen 10 minuten later staan beste vriendin en ik naast een klein, sportief, spierwit autootje. Dit gaat een hele leuke vakantie worden.

In de dagen erna blijkt het kustgebied waar we verblijven vrijwel geheel gekoloniseerd door Britten en Zweden. In elke winkel, restaurant of café worden we steevast in het Engels aangesproken. Dacht het niet. Heb ik daar 7 jaar Spaanse woordjes voor zitten stampen. Dus gooi ik een paar charmante zinnen in de strijd die zonder uitzondering de prachtigste gesprekken opleveren. Met als hoogtepunt de señorita van de zonnebrillenwinkel die, na een rijke variatie must sees in de omgeving, ook nog even het weer van de afgelopen maanden met me doornam. Zelfs een luid piepend alarm zorgde voor slechts een korte onderbreking, “Diefstalalarm? Neuh, da’s het brandalarm”, om vervolgens geanimeerd naar onze plannen voor de week te vragen. Ik hou er zo van, van die Spaanse spraakwatervallen.

Vandaag koelen we na een lange wandeling onze voeten in de Middellandse zee. Het koude, blauwe water, het zachte warme zand, de roodverbrande Britten. Hoeveel mooier kan het leven zijn. Op het terras blussen we onze dorst met ijskoude cola. Meteen 12 vogeltjes om ons heen. Beste vriendin trekt overal ter wereld vogeltjes aan. Ik vermoed iets met een zuivere ziel. Maar wellicht dat de koekkruimels in haar hand ook bijdragen aan het gekwetter om haar heen. Na een laat bezoek aan de supermercado, eten we later dan ooit buiten met zicht op de traag zakkende zon. Ik ben hier veel te lang niet geweest.

Geschreven in een tintje bruiner