Het eiland

De gezelligheid naast de Starbucks neemt exponentieel toe met het aantal reisgenoten dat zich aansluit. De broers en neefjes van Frieda zijn, net als zij, hartelijk, geheel zichzelf en altijd goed te verstaan. De dames die zij om zich heen verzamelen prachtig, authentiek en goed georganiseerd. In de aanloop naar ons familieavontuur heb ik elk familielid minstens eenmaal aan de telefoon gehad met vragen over de vele, vele, vele inreisregels, in te vullen formulieren en afmetingen van toegestane handbagage. Voorpret is ook hierin het halve werk. Dat zo goed als de hele familie in de dezelfde vlucht zit, is te wijten aan veel toeval en het komt-wel-goed-geluk waarop mijn schoonfamilie rotsvast vertrouwt. 

Dus zonder precies plan of vaste afspraken verzamelt de familie zich organisch rond een plek waar de koffie pruttelt. Om zich vervolgens op creatieve wijze over het vieze amerikaanse koffiewater te beklagen of zich ervan te ontdoen. Liefdevol aanschouw ik die koffieminnende gelijkenis in een wolk van gezelligheid. Een schoonzus kiepert wat van haar slappe koffie in de prullie, de sfeer zit er direct goed in. Ik voel me alsof op een schoolreisje, met als enige verschil dat onze eindbestemming nu een zonnig, warm eiland is.

Dus holde ik gisteren nog in een wolkbreuk onder een dubbele regenboog door de polder. Grote, natte druppels slaan heerlijk koud dwars door mijn shirt op mijn warme huid. Ik stamp in iedere plas tot alle draad aan mijn lijf doorweekt is en keer pas huiswaarts als ik voldoende kou heb verzameld. Je weet maar nooit wanneer je die gelegenheid weer krijgt tenslotte. Thuis staar ik ontregeld naar mijn halflege koffertje, waar toch echt alles wat ik nodig heb, inzit. Inpakken voor een zonnige bestemming doe ik niet vaak.

Had Frieda haar neefje een Ijslandse leren kennen of Siberische, dan zaten we nu lekker met fleecetruien en winterjassen in het vliegtuig. Maar nee, hij viel voor een schoonheid van Maltese oorsprong. De liefde laat zich niet sturen. Dus pak ik licht gespannen mijn badpak en sportslippers in voor de pool-party die op de avond voor de bruiloft plaats vindt. Zelfs Frieda weet niet precies wat dat is. De dresscode voor De Dag zelf belooft weergaloze klederpracht en hele zere voeten, want hoge hakken worden bijzonder verwelkomd. Ik slik en haal diep adem. Reizen is loslaten.

Dus besluiten de zus van Frieda en ik de avond voor vertrek onze onzekerheid ten aanzien van onze zeer gedegen voorbereiding te laten varen. Gezondheidsverklaringen, digital locator forms, boarding passes, nog een formulier, QR-codes, mondkapjes, vaccinatieboekjes, nog meer QR-codes, parkeertickets, treintijden en paspoorten. Als er nog meer is dan dit, dan moet je van goede huize komen willen wij dat gemist hebben. En anders hebben we altijd nog ons het-komt-wel-goed-geluk. 

Geschreven op weg naar Malta