Geslaagd

Hij valt stil. Ik ook. Nog geen 5 seconden geleden heb ik hem verteld dat hij de twee vakken waarin hij examen deed met een voldoende heeft afgesloten. Zijn moeder neemt de telefoon van hem over, in haar stem een diepe ontroering die de moeite die ik me de afgelopen twee jaar getroostte dubbel en dwars waard maakt. Het had niets gescheeld of deze jongen had een jaar geleden diplomaloos mijn school verlaten.

Het had ook niets gescheeld of dit nieuws was hem via email medegedeeld. Vandaag gaat de aandacht uit naar echte geslaagden. Niet naar een zittenblijver die alvast in twee vakken eindexamen doet. In mijn wereld krijgt iedereen de aandacht die hij verdient dus stel ik een week geleden al aan hem voor om te bellen over de uitslag. Hij veert op.

Al jaren loopt het niet lekker met hem. Ergens in opgesloten laat hij vooral de indruk wekken dat hij lui en gemakzuchtig is. Ik geloof hem niet. Als een van de weinigen laat ik me niet foppen. Ik vertik het. Dus vraag ik hem twee jaar lang het hemd van het lijf, spiegel ik zijn gedrag en ben ik steeds weer blij om hem te zien. Bewonderend luister ik naar zijn open uiteenzetting van zijn uitstelgedrag. Dat kan ik dus niet, uitstellen….

Slechts bij hoge uitzondering laat ik liggen wat ik ook nu kan doen. Urgent nakijkwerk, last minute gedoe met een leerling, een hardloopje. Meer redenen voor uitstel heb ik niet, zelfs ziekte gooit geen roet in het eten. Stalen arbeidsethos? Mwaa, mijn geweten gilt gewoon steeds wat ik nog allemaal moet doen. Met rustig binnenste en lege todo-lijst wek ik de indruk zeer georganiseerd te zijn.

In een van onze eerste gesprekken vertrouwt hij me toe dat lang genoeg uitstellen die stem verstilt, wat de weg opent naar lange, rustige, passieve pauzes. Zodra hij mijn interesse bemerkt waarschuwt hij me dit vooral niet zelf uit te proberen. Het is niet zo mooi als het lijkt. Het is de start van een intrigerende serie gesprekken en een bijzondere band waarin weer niets is wat het lijkt.

Het duurde even maar met zijn lange adem en die van de trouwste volwassenen om hem heen transformeert ook hij in een hardwerkende jongeman. Twee keer zittenblijven zit hem dwars. Ik moet stilletjes bekennen dat ik de handdoek waarschijnlijk allang in de ring had gegooid. Of lekker naar de Havo ofzo. Alleen al zijn volharding verdient het diepste respect. En dat hij zich niet laat haasten. Als ik dat toch eens kon.

Ik vraag me af wat geslaagd zijn eigenlijk betekent. De beste zijn, je diploma halen, onvoorwaardelijk doorzetten of opstaan nadat je gigantisch de mist in dwaalde. Het is het allemaal. Om te slagen moet je ook kunnen uitstellen, de fout in gaan, het even niet meer zien zitten. Deze jongen slaagt met glans voor het leven.

Thuis staat er ter gelegenheid van mijn laatste slaagdag een flesje wijn klaar. Het kaartje dat tegen de fles leunt vertelt me dat ik meer achterlaat dan alleen mijn voetstappen...

Ik ben ook geslaagd.

Geschreven met veel voldoening