De langste dag

Ik kijk naar een weergaloze hemel, wolken in lange slierten haarfijn uiteengetrokken, zachte rimpels in een prachtig reliëf. Het is vreemd licht in het donker. De klok slaat middernacht, mijn zintuigen registreren vroege avond. Ademloos staar ik minutenlang naar die vreemde tegenstelling. Het is midzomernacht.

Lekker hoor die lange dagen. Ooit verbleef ik een kwart jaar dichtbij de evenaar. Waar de klok rond 17:30 uur alle dagen van het jaar het licht uit doet. Geheel onbewust van mijn behoefte aan variatie in daglengte, schokte het me dat daar wonen alle dagen in het donker dineren betekent. Een leven lang zonder het contrast tussen midwinter en midzomer en alle nuances daartussen. Dankbaar voor weer seizoenen kuste ik in Nederland nog net niet de grond. Sindsdien is geen dag meer hetzelfde.

Vandaag was een lange dag. Na een ochtendje offertes ontwerpen en algemene voorwaarden opstellen bemerk ik een opgeruimde frisheid in mijn lijf. Totaal niet te rijmen met het stoffige karakter van de bedrijfsactiviteiten die ik net verrichtte en toch is het er. Ik bouw aan iets nieuws, helemaal zelf. Tijdens mijn hardloopje overleggen boekhouder en directeur in mij over nieuw aan te schaffen bedrijfsmiddelen. De lijntjes in mijn organisatie zijn kort.

Met de zon op mijn gezicht fiets ik naar school voor de feestelijke afsluiting van een project waar ik de afgelopen twee jaar mijn ziel en zaligheid in legde. Twee jaar waarin ik ontdekte hoeveel ik kan betekenen voor het onderwijs en hoe urgent mijn behoefte is om daaraan gehoor te geven. Om er vervolgens met een schok achter te komen dat ik alleen van grotere betekenis kan zijn als ik het lesgeven loslaat. Die zag ik effe niet aankomen.

Een verrassend inzicht dat de hardnekkige wolk van frustratie die mij lang omhulde wegblaast. In wat zich onthult, de spanning en frisheid van nieuwe avonturen naast de scherpe pijn van afscheid nemen. Aan het redelijke gemak waarmee ik mijn laatste lessen door kom, merk ik dat het loslaten al eerder is begonnen dan ik door had. Laatste keer examenuitslag, laatste leerlinggesprek, laatste keer nakijken. Het begint te wennen. Dacht ik.

Vandaag met nog drie weken op de teller komt mijn laatste dag in het onderwijs confronterend dichtbij. Een einde aan tien jaar in de klas. Een decennium vol ervaringen die me een beter mens maakten. Geen dag is ooit nog hetzelfde. Heel even die pijn die me de adem ontneemt tot een collega een arm om me heen slaat en me een kadootje in de handen duwt. Een notitieboekje vol nog onbeschreven bladzijden. De titel prijkt: C’est la fucking vie. Zo is het maar net.

Ja dat heb je met lange dagen, die worden vergezeld door korte nachten. Alles heeft een prijs. De schoonheid zit hem in de tegenstellingen. Geen licht zonder donker. Niets nieuws zonder loslaten van het oude. Mijn afscheid is begonnen.

Geschreven voor mij