Als

Zodra we wakker worden, nemen we ons plan nog even door. Ik check eventuele vertragingen op het spoor, terwijl Frieda nagaat of onze vlucht volgens planning vertrekt. Water opdrinken voor de security, hoezen om de grote rugzakken heen, tandenborstels in de handbagage, we zijn straks immers meer dan een etmaal onderweg. Ik heb zelfs aan plakband gedacht zodat het losse koord van onze rugzakhoezen dit keer niet vast komt te zitten in de bagageband. We kijken elkaar aan. Ik ben blij dat we er de humor ook nog van in kunnen zien, want vandaag zouden we voor twee maanden naar Australië vertrekken. Als….

Als een marktkoopman in een klein plaatsje vlakbij een grote Chinese stad die dag had besloten lekker uit te slapen. Of als hij net zo’n grote partij zeepaardjes had bemachtigd, dat het krat met vleermuizen er niet meer bij had gepast in zijn wagen. Of als hij als kleine jongen zijn hart had gevolgd en als timmerman in de leer was gegaan. Als zijn vrouw het de dag ervoor echt tijd had gevonden voor een ruzietje en hij zijn band had lekgereden op de door haar stukgegooide borden. Als die koper op de markt had besloten die dag vegetarisch te eten. Of als hij na te zijn aangeniest, een lift kreeg van zijn zoon zodat hij niet in een volle trein naar huis hoefde. Als…

Dan verborgen we onze mooie lach niet achter mondkapjes, dan vielen de mensen niet bij bosjes neer, konden we voor een versleten heup naar het ziekenhuis en was er geen wereldwijde crisis. Dan vierden we onze verjaardagen groots en hossend, klein en intiem. Hadden we altijd haast zonder het te weten. Bezochten we elke zondag oma in het bejaardentehuis. Waanden we ons veilig en zeker voor altijd.

Dan stonden we moe en bezweet in overvolle treinen. Dan verkleinden we de kloof tussen arm en rijk. Maakten we onszelf wijs dat medicijnontwikkeling een decennialang proces is. Gingen we lekker met z’n vieren boodschappen doen. Rekenden we ons suf om de file voor te zijn. Dan onderwezen we onze kinderen precies zoals we altijd al hebben gedaan. Dan werden 20% meer babietjes te vroeg geboren. Hoefde ik nooit te wachten als mijn moeder haar mondkapje weer was vergeten.

Als er geen wereldwijde pandemie was, zou ik over 24 uur voet zetten aan de West-Australische kust. Dan holde ik in de lentezon langs weer een nieuwe oceaan. Dompelde ik me onder in ongekende vriendelijkheid en adembenemend natuurschoon. Dan schreef ik de sterren aan de hemel. Als ik had besloten een jaartje eerder of later te gaan ook. Want wie mij goed kent, weet dat ik niet zo ben van de wat...als…. Het is wat het is.

Het zijn kleine keuzes die ons pad bepalen, schijnbaar kleine keuzes. Onze eigen keuzes. In het hier en nu. De keuze om een verlangen uit te stellen of om er juist nu gehoor aan te geven. Keuzes die een onvoorspelbare toekomst ontvouwen. Laten we wel wezen, die hele pandemie dat had ik nou niet zo gekozen, maar nu ie er toch is kan ik op zijn minst zelf kiezen hoe ik ermee om ga. Of ik ga zitten snikken in de keuken of dat ik havermoutkoekjes ga bakken.

Wat in het vat zit verzuurt niet. Ik leer meer dan ooit om te gaan met de onzekerheden van mijn bestaan. Nooit eerder beproefde het leven me op wereldwijde schaal dus leer ik wat mij te leren staat. In kleine stapjes, in kleine keuzes, ontvouwt mijn toekomst zich. En als ik weer eens twijfel aan mijn keuzes, als de schrik der onzekerheid me om het hart slaat. Dan denk ik terug aan die marktkoopman en aan zijn les. Dat iedereen het in zich heeft de wereld te veranderen. En dat dat het beste lukt als het helemaal niet je bedoeling was.

Geschreven in de herfstzon