“Jaaaaaaaa! Gelukt!”, trilt mijn telefoon me laat op de avond toe. Zelfs op 100 km afstand hoor ik tussen de regels door hoe dol enthousiast ze is. Even later volgen foto’s waarop mijn echtgenote met grijns van oor tot oor en lichte spanning naast haar idool staat. Haar padelracket met felbegeerde handtekening in de hand. Het is haar meer dan gegund. Ze heeft er vannacht speciaal heel slecht van geslapen.
Al weken gonst het van de speelschema’s, fluistert ze zachtjes de namen van topspelers en zoekt ze parkeer- en slaapplekken in de buurt van Het Toernooi. Maanden geleden regelde ze, zoals alleen zij dat kan, dat de hoofdsponsor haar als trainer inhuurt. Tuurlijk, zij wel. Haar opgetogenheid luwt slechts met mate zodra ze het draaiboek van ruim 50 bladzijdes opent. Zo ken ik haar niet.
In weken erna worstelt ze zich door regels en voorschriften, laat ze haar ruim bemeten didactisch talent betuttelen door strak geregisseerde padellessen en schikt ze zich in, een tot op de minuut beschreven, dagprogramma. Niks voor haar dus moet er iets Heel Belangrijks op het spel staan. In ruil voor het geven van clinics aan personeel van de hoofdsponsor mag zij straks backstage. Ze trilt van plezier bij de gedachte.
Ooit besloot ze haar droom waar te maken. Het scheelde niets of ze was niet eens toegelaten tot de trainersopleiding, want alleen topspelers kunnen goed les geven tenslotte. Ze liet ze allemaal het nakijken, die vrouw van mij. Want zij beheerst de edele kunst van een ander iets leren. En dat is iets heel anders dan het zelf kunnen. Sinds die tijd was ik wekelijks bergen padelrokjes, zweetbandjes en sportsokken, want haar trainerstalent bleef niet onopgemerkt.
Op de vooravond pakken we samen haar tas in. Haar roze nog onbeschreven racket in een speciaal hoesje, ze test voor de zekerheid de zwarte watervaste stift. Ik leg er liefdevol een energiereepje bij. Dit is haar Efteling.
Geschreven met bewondering
Maak jouw eigen website met JouwWeb