Het interview

Vandaag was ik voordat ik er erg in had opeens op de radio. Zondag belde een collega dat Eenvandaag contact met me zocht. Ehhhh, dat is toch landelijke radio? Opgegroeid in een huis met slechthorende ouders zegt dit medium me weinig, maar eh ok. Dat ik op kamp ben met 4 havo gooit ook geen roet in het eten. De radiomaakster komt gewoon op locatie naar Wijk aan Zee.

Ze klinkt prachtig aan de telefoon. Geen toeval voor een presentatrice van radio 1. Zenuwachtig zet ik een kopje thee voor haar in onze rommelige scoutingkeuken. Ze is in het echt net zo mooi als ze klinkt. Ik zie het aan mijn collega’s die anders nooit zo verlegen zijn. In de stralende zon tussen de tenten vraagt ze me hoe ik mijn leerlingen begeleid naar hun examen. 4 havo mag op de achtergrond gewoon doorkletsen dat geeft een mooi sfeertje. Het luchtbed oppompen moeten ze even uitstellen, dat klinkt raar zonder visuele context.

Maandagavond namen we telefonisch de vragen even kort door terwijl ik met mijn collega voor 35 man chinees haal. Mijn mobiel tussen oor en schouder, in beide handen een witte plastic zak, op weg naar 31 vermoeide, hongerige pubers. Over de examens, stress en wat ik er aan doe om leerlingen bij te staan. Tot het moment dat het interview start heb ik geen idee wat ik ga zeggen. Ik doe wat me het beste lijkt voor die ene leerling op dat ene moment. Niet echt een grote lijn ofzo. Ik besluit me er niet druk over te maken.

Tijdens de uitzending vanmiddag ben ik aan het werk. Als ik na een uurtje mijn mobiel raadpleeg, vraagt mijn broertje zich in een appje af of ik dat was op de radio. Oh ja en blijkbaar wordt radio 1 echt beluisterd. Ik stel het terugluisteren uit, merk ik. Mezelf op film bekijken doe ik uitsluitend voor educatieve doeleinden en dan ook alleen als alle andere middelen zijn uitgenut. Voor radio maak ik geen uitzondering, ik ben ervan overtuigd dat mijn stem vreemd zal klinken, dat ik me zal schamen voor wat ik heb gezegd of minstens voor de manier waarop.

Het interview start met de zeer aangename, warme stem van een enthousiaste mevrouw. Het duurt bijna drie seconden voor ik door heb dat ik het ben. Wat klink ik goed. Zodra ik mezelf hoor uitleggen wat ik mijn leerlingen meegeef in dit leven slaat de ontroering toe. Ik klink wijzer dan ik mezelf had ingeschat. Rustiger ook, met veel meer focus dan me is bijgebleven van het interview. Ik zou naar mezelf luisteren als ik mezelf iets te vertellen had. Echt wel.

Grappig dat ik er zo naast zat, naast mijn eigen kunnen. Leerzaam hoor die radio. Vijf minuten vol feedback van mij aan mij. Zou er nog meer moois zijn aan mezelf dat ik niet hoor of zie? Ik noteer mentaal daar ernstig rekening mee te houden. Vooral noteer ik dat gehoor geven aan dat wat zich in het moment aandient prachtig is. Of in ieder geval klinkt.

Geschreven met lichte verbazing