De bladen

Ontspannen lig ik achterover in de saunatuin. Eendjes in de vijver, wuivende lisdoddes, koele varens. De bladzijden van de Story van de mevrouw voor me ritselen in de zachte bries. De operatie van Sylvana Simons, een nieuwe liefde voor Roy Donders, iets met Mary Borsato en het huis van een zanger uit Urk. Even stap ik in mijn oude gedachtenpatroon waarin ik dit soort bladen stom vind en vooral vol nepnieuws dat geen recht doet aan de mensen die ze beschrijven. Tot ik weer die verrassende verandering van perspectief ervaar. Als de bladen je ontdekken dan heb je het toch maar mooi gemaakt, iets met bewondering. Wat zou men over mij schrijven?

In de moderubriek zal ik ongetwijfeld neergesabeld worden. Die broek, dat shirt, nee, dat kan dus echt niet meer. Dat is zo 2001. En die schoenen? Bewaar die maar voor de wandelvakantie, Cindy. Jeweetwel, naast zo’n foto van een prachtige Chantal Janzen in de laatste mode. Als ik geluk heb, krijg ik er nog wat advies van Mari bij ook.

“Cindy vlucht naar Ibiza om verdriet afscheid leerlingen te vergeten” boven een foto waarop ik lodderig mijn tweede cocktail leegslurp. Naast een artikel over de bonje die Patty Brard heeft met de aannemer over de verbouwing van haar tipi. Mooie oefening in overdracht trouwens, bedenken wat een ander over mij zou denken. Als je de ander ook nog zover krijgt dat hij het beeld dat jij van jezelf hebt in stand houdt, tegenoverdracht dus, dan is je recept voor langdurig gedoe bijna af. Voor wie het voor elkaar krijgt om vervolgens te blijven voldoen aan dat zelfgecreëerde, teruggeprojecteerde beeld is geen woord meer. Laten we zeggen dat de rapen dan goed gaar zijn. Niet thuis uitproberen.

Wat moet het heerlijk zijn om zelf wat losse clues aan elkaar te kletsen. “Frieda niet blij met ‘amicale’ ontmoeting” kopt naast een onscherpe, van veraf genomen, afbeelding van mijn radiointerview en een eentje van Frieda die tegen de zon inkijkt. Of het waar is doet er niet toe. Dat weten je lezers immers ook. Er is een tijd geweest dat ik woest werd van verkeerde beelden van mij. De wetenschap dat dat meestal een door de ander geprojecteerde gedachte of gevoel betreft geeft immense vrijheid. Da’s dus helemaal niet van mij. Nu ik besef dat het soms om een door mij ingezette beeldvorming gaat, heb ik ook de kans om er iets aan te doen. Boos worden is in deze geheel overbodig geworden. Ik ben wel klaar voor de roddelpers, geloof ik.

Wat kijk ik uit naar de dag dat Carlo en Irene me nadoen. Met treffende mimiek, herkenbaar stemgebruik, die kenmerkende kleine beweginkjes, zoals mijn leerlingen dat ook wel eens doen. Daar lig ik optimaal van in een deuk. Ooit was ik daar bang voor, tot ik ze vroeg waarom ze juist met mij de spot dreven. “Omdat we dol op u zijn”, was hun antwoord. Het strekt tot aanbeveling om af en toe te checken of dat, wat jij denkt dat de ander van je denkt, wel klopt….

Geschreven met een kern van waarheid