David

Deze week was hij jarig, de man van wie ik zoveel leerde, die ik immens bewonder. Hij kent me niet, maar dat maakt hem niet uit. Jaar in jaar uit blijft hij me boeien met prachtige vergezichten, met vernieuwende inzichten. Hij nam me mee naar afgelegen, woeste natuur die ik nooit zal bezoeken. 93 tikte zijn tijdlijn deze week aan, maar ondanks zijn hoge leeftijd blijft David mijn wereld verruimen.

Een intrigerende man om meerdere redenen. Dat hij zo lang met, naar ik vermoed, veel plezier doorwerkt is al een inspiratietje waard. David Attenborough ‘mocht’ een kleine 30 jaar terug al met pensioen. Als kind verzamelde hij fanatiek fossielen, zwierf hij dagenlang door de velden. In werk wat je leuk vindt is het blijkbaar moeilijk stoppen. Zou ik er nog een half eeuwtje werkplezier tegenaan kunnen gooien? Een geweldig vooruitzicht.

Zodra ik zijn kalme stem hoor, die welbespraakte zinnen, die beige katoenen broek, dat lichtblauwe mouwloze overhemd, maakt mijn hart een sprongetje. David staat me, steevast met het gewicht iets naar het rechterbeen verschoven, ergens in een oerwoud te enthousiasmeren voor een mier, een kikker of een schimmel. Het maakt niet uit, het lukt hem altijd. Zelfs als hij de boel ‘slechts’ aan elkaar kletst. David hoeft helemaal niet altijd mee naar de plekken waar hij ons later naar toe leidt. Wat een leraar. In tien jaar praatte niet een van mijn leerlingen door hem heen.

Opmerkelijk is dat hij bij zijn eerste sollicitatie bij de BBC werd afgewezen. Kwaliteit wordt niet altijd direct herkend. Een zuur feitje dat de omroep later meer dan goed maakt door hem al ruim 60 jaar in dienst te houden. Een carrière waarin hij zijn eigen gedrag ten opzichte van de aarde moedig veranderde door wat hij zag en leerde. Begonnen als verzamelaar van dieren, planten, eieren, slagtanden en uitheemse stammen transformeerde hij langzaam naar een holistisch bioloog die opperste schoonheid in de samenhang ervaart. Niet één keer heb ik hem zichzelf horen verdedigen. Wijsheid is open en eerlijk.

“Oh, een blauwe vinvis!”, roept David me ontroerd en dolenthousiast toe vanuit een klein rubberbootje dat wild op de golven beukt. Die kinderlijke verwondering, dat jongensachtig enthousiasme fascineren me mateloos. Die wil ik ook. En ook als ik hoogbejaard ben, dan wil ik dat nog steeds. Dat het niet uitmaakt of het regent of hard waait, of het een naaktslak, een klavertje of een musje is, dat het me onvoorwaardelijk verwondert, intrigeert, boeit, raakt. Dat dus. En graag voor altijd.

Mijn nichtje dat haar passie voor slakken niet onder stoeltjes of bankjes steekt, nam deze week twee exemplaren mee naar opa en oma. Mijn ouders doen niet aan gangbaar, dus niet veel later kruipen de slakjes getweeën op een schaaltje rond. Ze mogen blijven als mijn nichtje erop toeziet dat ze hun onderkomen niet verlaten. Aan de restjes chocomel leidt mijn moeder lachend af dat de kleine liefdevol voor ze zorgt. Hierin groeide ik ook op. Zou het dan toch binnen mijn bereik liggen?

Wat je bewondert heb je zelf ook in aanleg. David vat mijn verborgen talenten blijkbaar lekker overzichtelijk samen. Zijn meest recente serie, Our Planet, kijk ik heel langzaam om de pret te rekken. Met de woestijn, dan het water en de bossen red ik het nog wel drie weekjes. David moet je niet bingen(*), maar bewust observeren. Zou dat zijn geheim zijn?

Geschreven op moederdag

*bingen of binge-watchen = alle afleveringen van een serie achter elkaar kijken (speciaal voor Frieda de vertaling….)