Greta

“Moet je dit eens kijken”, zegt mijn beste vriend als we uitgeteld na ons sneeuwavontuur op de bank liggen. Hij draait zijn computer zodat ik het meisje achter het bos microfoons beter kan zien. Achter haar witte borden met Katowice, climate conference er op. In haast perfect Engels stelt ze zich voor. “Ik ben Greta Thunberg, ik kom uit Zweden en ben 15 jaar oud.”

Ze spreekt met concrete, daadkrachtige woorden, drie minuten rustig en krachtig de wereld toe. Greta maakt zich al haar hele leven zorgen om het milieu. Haar autistische inborst maakt dat zij de comfortabele nuances die anderen etaleren, ontbeert en deze hele kwestie ziet voor wat het is: een zaak van leven of dood. Met niets er tussen in. Dus Greta staakt al sinds de start van het schooljaar iedere vrijdag voor een betere wereld. Samen met haar vader rijdt ze in hun elektrische auto helemaal naar Polen om het verschil te maken. Van vliegen ziet zij af.

De jonge Greta maakt diepe indruk op me. Ze stelt zich niet op als een kind, maar neemt haar verantwoordelijkheid als een kind dat voor haar toekomst moet zorgen.  Ze wijst de aanwezige wereldleiders erop dat ze door heeft dat ze slechts bezig zijn hun eigen hachje te verdedigen. Ze vraagt geen medewerking, geen hulp, geen begrip. Nee, Greta vertelt ze hooguit dat zij niet langer de dienst uitmaken. Die tijd is geweest. “Change is coming”, laat ze de machtige mannen weten. Dat je dat even weet.

Haar publiek is amper in beeld, maar zelfs ik voel het schaamrood op de kaken. Hoe hebben we de wereld van onze kinderen, haar wereld, zo kunnen toetakelen? Waarom laat ook ik het zover komen? Als klimaatonderhandelaar zou ik heel ongemakkelijk in mijn stoeltje heen en weer schuiven. Greta waarschuwt alvast dat ze weet dat ze door hen genegeerd gaat worden en dat dat haar geen zier uitmaakt. Met haar samen staken scholieren over de hele wereld wekelijks voor hun toekomst. Als een paar spijbelende pubers de voorpagina van de krant kunnen bereiken, wat is er dan nog meer mogelijk als we onze schouders eronder zetten?

Je zal haar maar in de klas hebben, die Greta. Ik zou glimmen van trots. Ja, jammer dat ik haar een dag in de week moest missen, maar verder…. We zouden af en toe samen kunnen staken. Dat lijkt me veel gezelliger voor Greta. Zou ze van biologie houden?

Geschreven met een sprankje hoop