Les raquettes

De sneeuw zingt als ik er mijn aluminium wandelstokken in prik. Kraak, slof, sleep door het sleufje achter mijn vrienden die het ‘pad’ voor me effenen. Ik loop door de diepste tiefsnee die ik ooit zag, of eigenlijk loop ik erop. Voor het eerst in mijn bestaan waag ik me op raquettes, van die enorme sneeuwrekjes voor onder je voeten die er vroeger uitzagen als tennisrackets.

Uiterst uitdagend moet ik zeggen. Om de tien stappen zak ik ergens in weg, zwikt mijn enkel met racket en al om of stap ik onhandig op het racket van mijn andere voet…. Gelukkig staan ze op klapschaats-stand waardoor ik met een soepel langlaufritme mijn zeer bedreven vrienden kan bijhouden. Toch is het sneeuwwandelen zelf niet het zwaarste van de dag.

Voor een unieke winterse natuurbelevenis trekken we richting de dichtstbijzijnde berg met uitzicht op Mont blanc. Die ligt in Frankrijk, Geneve valt net niet van de rand van Zwitserland af. Voor optimaal contact met moeder natuur parkeren we op P8, want monts Jura moeten we delen met een paar honderd anderen. Na een extra rondje vinden we het laatste parkeerplaatsje. We splitsen ons effectief op, om de twee enorme rijen die ons scheiden van een ontspannen natuurervaring, in slechts anderhalf uur te beslechten.

Terwijl vriend 1 de zigzagrij voor de liftpasjes doorkruist, zitten vriend 2 en ik de veel kortere, maar haast ondraaglijk trage rij voor de raquettes-verhuur uit. Lekker bijkletsen dus. Als we eindelijk binnen zijn, blijkt de rij daar verder te gaan. Op ontspannen tempo word ik in slechts een dik uur van het noodzakelijke materiaal voorzien. Absoluut noodzakelijk blijkt als ik boven uit de lift stap. Alleen al het toilet bezoeken betekent een gladde piste vol onervaren skiërs oversteken. Op mijn bergschoenen bijna onmogelijk, maar met de ijzeren punten onder de raquettes redelijk eenvoudig.

Het is het allemaal waard als we het volledige panorama van de Alpen, inclusief Mont blanc, aanschouwen. In het dal een dik wolkendek, ik zet mijn zonnebril op en trek mijn fleecetrui uit. Ook hier schijnt achter de wolken een felle zon. We kraken er ruim twee uur lustig op los. Het witte wonderpoeder onder mijn voeten componeert muziek die ik nooit eerder hoorde. Door het maagdelijk wit schemeren talrijke tinten blauw fris door. Onze honger stillen we met een Franse crėpe en Hollandse meegebrachte boterham met kaas van thuis.

Dan is het tijd voor de supermarché, want boodschappen doet Geneve vaak Frankrijk. Verheugd loop ik door de lange paden met brioche, wijn en vis in zeer oorspronkelijke vorm op ijs. Terug over de deeltjesversneller van Cern naar huis voor een cocktailtje en een bakje lupine zaden. Zwitserland is geweldig.

Geschreven met rode wangetjes