Welvaart

Ik werp nog een laatste blik op de besneeuwde bergtoppen die Cointrin aeroport omringen. Het enige vliegveld waar de rijen voor priority boarding en check-in langer zijn dan die voor de gewone mens. In mijn outdoorbroek, felblauwe fleecetrui en Xenos-rugzakje val ik heftiger uit de toom dan ooit. Sjiek internationaal gezelschap in bont, zwart en goud krioelt in een grote geparfumeerde wolk rondjes door taxfree shops.

Dat houdt niet noodzakelijkerwijs lopen in, want stepjes, al dan niet elektrisch, zijn hier geen kinderspeelgoed. Volwassen vrouwen met pumps en lange jas zetten hier de louis vuitton tas voor zich op de step om elegant weg te zoeven. De wat meer praktisch ingestelde mannelijke, zakelijke reiziger verplaatst zich op een koffer-met-step ineen. Door mijn oogwimpers bekeken zijn het net grote kinderen die in de kleding van hun ouders rondsteppen over gladde marmeren vloeren.

Heel netjes overigens, want Zwitserland of Geneve overtreedt geen regel of rood wachtstreepje, dringt niet voor en rijdt niemand met het stepje tegen de schenen. Grapjes maken ze ook niet helaas, de subtiele nuances van mijn grapjes vervliegen ongenoten in de frisse lucht. Ter compensatie spreekt men in meerdere talen vriendelijk met me, biedt me gratis OV aan en poetst voortdurend het marmer en het koper blinkend.

Het is hier duidelijk rijker dan rijk en dan moet dit nog maar de gewone welvaart zijn. De echt ruimbedeelden nemen ongetwijfeld hun privé vliegtuig voor een weekendje weg. Gelukkig heb ik alles al, want de drukbezochte winkels liggen vol met, voor mij onbetaalbare, juwelen en kleding. Ik zet mijn tanden in het supermarktbroodje dat ik op de weg naar het vliegveld vast kocht, neem een grote slok heerlijk koud, Zwitsers kraanwater en geniet nog even van deze marmeren wereld.

Eenmaal in de vertrouwde blauwe luchtmachine voel ik opluchting. Hollandse nuchterheid straalt van de stewardessen af, colbert en fleecetrui worden even hartelijk begroet en er wordt weer om mijn grapjes gelachen. Welvaart zit hem niet alleen in mooie spullen. Na een paar hele gezellige dagen in een hele andere wereld kijk ik er naar uit om terug te keren naar de mijne. Waar ANWB-jassen het straatbeeld kleuren, waar de zonnebril uitsluitend buiten wordt gedragen, waar kinderen steppen en waar het OV hooguit streeft naar stiptheid.

Ik vraag me af wie nou wie moet benijden tot ik me realiseer dat er aan beide werelden helemaal niets te benijden valt. Welvaart.

Geschreven vol verbazing