Bikkelen

Op de swingende noten van I’m coming out zwiep ik mijn sporthanddoekje soepeltjes over mijn schouder. De vermoeidheid van net, mijn brandende benen, die scherp aanzwellende verzuring maken direct plaats voor die onvervangbare, frisse fierheid die altijd volgt op deze lessen. Het zit erop. Het weekend kan beginnen.

Over mijn rechterschouder aanschouw ik mezelf in de spiegel. Een gezonde blos op mijn wangen, glimmend zweet geeft mijn armen een gespierde aanblik, mijn rechte rug in verbinding met hemel én aarde. Dit ben ik als ik ergens voor ga. Als ik kan bikkelen. Als ik iets doe wat ik moeilijk vind en het toch heel graag wil doen. Dit ben ik, net buiten mijn comfortzone. Terwijl Diana Ross haar liedje uitzingt neem ik mezelf goed in me op. Wat een zelfvertrouwen straalt er van me af. Zou ik er in mijn dagelijkse leven ook wel eens zo uitzien?

Al maanden zit ik erop. Op Tabata. Het is niet eens een sport. Tabata is slechts een tijdschema van 8x8 herhalingen en intervallen dat het ritme dicteert. Wat je doet in die tijd staat geheel vrij aan de creativiteit van de trainer. Een eindeloze combinatie van oefeningen die me, in combinatie met een intrinsiek zeer gemotiveerd kluppie dames, mateloos boeit. Net als zij hoefde ik me er nog niet één keer toe te zetten om te gaan. Vreemd, want het is zwaar. Loodzwaar.

Bij de start lijkt het altijd heel eenvoudig. De gewichtjes voelen vederlicht, mijn sprongetjes kort en veerkrachtig. Enthousiast dartel ik met zandzakjes heen en weer, slinger ik ritmisch scheepskabels in een vloeiende sinus, trappel ik in staccato mijn maat 42 tussen de sportjes van de loopladder. Ergens halverwege voel ik in mijn warmgedraaide lijf de motor lopen als een vrachtwagen die bergopwaarts rijdt. Krachtig en gestaag til ik keer op keer de met zand verzwaarde bal boven mijn hoofd om hem vervolgens, tezamen met al mijn frustratie, op volle kracht zo hard mogelijk tegen de grond te smijten. 

Hier kan niets tegenop. Vooral omdat de laatste paar rondes vaak zo zwaar zijn dat de verleiding op te geven altijd lonkt én dat geen van ons er ook maar over piekert om het te doen. Zere enkel, lange werkdag, een opkomend griepje. Altijd vindt ieder van ons een modus om die 8x8 te volbrengen. Niet door blind al onze fysieke signalen te negeren, maar juist door er rekening mee te houden. Hier leerde ik steeds kort te ontspannen tussen intense inspanning door. Om eens terug te schakelen bergopwaarts, om ook eens het lichte gewicht te pakken. Tot mijn grote verrassing en tegen al mijn rationele voorspellingen in, verdubbelde mijn toch al behoorlijke fysieke uithoudingsvermogen. 

Ooit ontdekte ik de relatie tussen lichamelijke kracht en mijn wil. Dat dat wat ik écht, écht, écht wil als oerkracht in mijn lijf te voelen is. Heel pragmatisch geldt het omgekeerde ook, dus van dat waar ik lauwtjes onder blijf, neem ik aan dat ik het blijkbaar gewoon niet wil. Een dagelijks leven met uiteraard ook kleine, vervelende klusjes en een jarenlange gewoonte om lang niet altijd naar mezelf te luisteren, maken het onderscheiden van wat ik écht wil en wat echt níet, niet altijd even eenvoudig.

Tot ik geheel toevallig, zonder dat ik het van plan was aan tabata begon. Terwijl we de ene na de andere heerlijke eighties hit meezingen, klinken in mijn hoofd de beslissingen die ik heb te nemen, de plannen die ik heb. “Ik wil en ik zal!”, roept het door mijn binnenste als zwetend ik op een recente twijfel reflecteer. “En of ik het kan.”, als ik het zoveelste onzekerheidje even langs mijn tabata-intervisiemethode haal. In 8x8x30 seconden wordt me helder wat me te doen staat en wat ik met een gerust hart links kan laten liggen. 

Met lichaam en geest eensgezinder dan ooit hijg ik me door een oneindige vindingrijkheid aan oefeningen. Een opgeruimd gemoed als grootste beloning. En als de oplossing zich een keer niet aandient, de zelftwijfel hardnekkig 8x8 exercities lang overleeft, als zelfs de diepste inspanning me niet in contact brengt met mezelf, dan heb ik altijd die nog die gespierde armen en goedpassende broeken als beloning. Of het gezellige theekransje na afloop. Ook niet verkeerd.

Geschreven in 8x8