Opgeruimd

“En dit zakje bevat de kabels voor deze stereoset”. Mijn goed bedoelde aanwijzingen verlaten direct via het andere oor het hoofd van de kringloopwinkelmeneer. Ik wijs voor de vorm nog wat naar onze stoffige electronica, met ons eerstverdiende geld ooit bij elkaar gespaard. “Alles doet het nog” roep ik mijn spullen na als ze door de klapdeuren naar de technische afdeling verdwijnen. Opruimen is afscheid nemen.

Gisteren stofte ik voor de 33ste keer dat allereerste stereosetje af dat al tien jaar puur decoratief ruimte staat in te nemen. Toen ik besloot dat ik eraan toe was om er eindelijk afstand van te doen bleken er meer stofvangers in aanmerking te komen voor een tweede leven via de kringloopwinkel. Eenmaal bij Noppes verraden de vele open laadkleppen dat wij niet de enigen zijn die onszelf een opgeruimd nieuwjaar hebben beloofd. In ons lege autootje grap ik dat we nu wel bijna klaar zijn voor ons tiny house.

31 december is nooit zo mijn dag. Zoveel lading op die ene dag, verwachte gezelligheid, harde vuurwerkknallen, oliebollen. Niks voor mij. Voornemens bewaar ik ook nooit voor deze gelegenheid. Het nut van uitstel ontgaat me. Melancholie overvalt me meestal, terugkijkend op het jaar maak ik de balans op terwijl radio 2 het mooiste deel van de Top 2000 draait. Nummers waaraan stuk voor stuk veel herinneringen kleven die ieder jaar een ander thema lijken te raken in mijn hart. Een uitstekende gemoedstoestand voor een uurtje sportschool besluiten we.

In een verder uitgestorven sportzaal groet de trainer ons met dankbare blik, om hem heen duwt een eenzame mevrouw dapper rondjes met het sleetje. Frieda brengt direct de stemming erin door hard mee te zingen met Killer queen. Naast mijn echtgenote voelt niemand zich alleen. Mijn trainingsschema volg ik al een paar weken met twee vingers in de neus in de hoop dat het niemand opvalt. Van mezelf hoef ik bij hoge uitzondering even geen tandje sneller, zwaarder, meer. Uit het goedkeurende knikje van de trainer maak ik op dat ook hij inzet op vormbehoud.

Trappelend op de crosstrainer vloeien samen met de Dire Straits gedachten aan mijn studententijd mijn hoofd in. Van de 10 schaarse vierkante meters die mijn eerste studentenkamer telde ruimde ik er bijna 1 in voor de gigantische pickup met cassettedeck. Ooit gekregen na een opruimactie van onze buurvrouw schoof mijn broertje hem liefdevol naar mij door toen ik ons ouderlijk huis verliet. Hij deed er ook drie bandjes bij, van de Dire Straits, Phil Collins en The Cure. Avond aan avond liet ik me door hen meevoeren terwijl ik de Suske en Wiske drinkyoghurt zo uit het pak dronk. Dat waren nog eens tijden. Ik roei stevig door.

Slingeren met de scheepskabel doen we vandaag op de maat van REM. Bij de gezamenlijke buikspieroefeningen zingen we met Michael Jackson zijn tijdloze Billy Jean. Zodra groundcontrol major Tom toespreekt wordt het tijd om af te ronden. Het zit erop, de training, de melancholie, 2018. Tijd voor afscheid en daarmee de ruimte voor iets nieuws.

Geschreven op de crosstrainer