Mi Vida

Zodra ik mijn eerste stappen in het prachtige Turiapark hol, weet ik dat ik er goed aan heb gedaan Valencia opnieuw te bezoeken. Terwijl in Nederland mijn zonnepanelen vermoedelijk van het dak waaien, draaf ik tussen de lokale bevolking die een luie zondag in de zon viert. Het kippenvel dat over mijn hele lijf trekt, verraadt mijn plotselinge ontroering. Ik heb het naar mijn zin.

Het was best een dingetje om dit tripje te ondernemen. Niet qua organisatie, hoewel Ciara me met haar windvlagen wel dwong een dagje eerder naar het zuiden af te reizen. Het vooruitzicht op een week geen inkomsten deed me in deze rustige tijd slechts één keer twijfelen. Nee, mijn grootste aarzeling werd ingegeven door een bezorgd stemmetje dat me zachtjes influisterde dat ik me in mijn eentje misschien wel helemaal niet zo zou vermaken. 

Dat heb dus als je zo'n toffe reismaat/echtgenote als ik hebt. Eentje die altijd de leukste slaapplaatsen, het tongstrelendste eten en de meeste exotische cocktails weet te vinden. Die de pleuris oplost als ik door mijn opties heen ben en die de feestvreugde, waar ook ter wereld, weet te ontsteken. Ga dan nog maar eens alleen op reis….

Dat het saai, alleen, ongezellig en moeizaam zou zijn, manipuleerde mijn binnenste me. En met onnodige kosten en veels teveel CO2 bovendien weer. Onpraktisch ook, dat alleen reizen. Bovendien kon ik thuis ook gewoon Spaans leren. Dus helemaal naar Valencia was echt niet nodig. Ik herkende mijn eigen weerstand sneller dan ooit, ik was gewoon bang om alleen te zijn. 

Nou ben ik hartstikke vaak alleen. Als ik ga werken of sporten. Of als Frieda wéér gaat tennissen. En ik reis toch ook vaak alleen. Weer dat stemmetje dat me ergens vanaf probeert te kletsen. Want ik weet heel goed dat ik vooral alleen reis naar plekken waar mijn vrienden wonen. Lekker veilig. Dus op een druilerige, grijze januaridag besloot ik tegen alle verwachtingen in geheel solo, een volledige week, naar het zuiden af te reizen teneinde mijn beheersing van het Spaans en het alleenzijn te verbeteren. Als Loes Luca het kan, waarom ik dan niet.

Op de dag dat ik boekte lieten orkaanwinden de straten van Valencia onderlopen. De dag van mijn geplande vertrek beloofde rukwinden die de KLM hoogstwaarschijnlijk niet zou trotseren. Het universum gaf me optimaal de gelegenheid om na te gaan hoe graag ik dit écht wilde. Graag genoeg om haastig mijn vlucht naar een ontijdig moment te vervroegen. Dus liet ik een snikkend nichtje achter met de belofte dat ik de volgende keer wél lang genoeg zou blijven om pizza te eten; zwaai ik een sippe Frieda, die het nóg een nachtje extra zonder mij moet stellen, uit op de luchthaven en vlieg ik veilig en turbulentieloos naar Spanje. Als ik ver na mijn bedtijd mijn koffertje over mozaïeksteentjes, langs overvolle restaurants ratel, voel ik dat mijn avontuur is begonnen. In mijn beste Spaans weet ik de kaartjesautomaat zo ver te krijgen een enkeltje centrum uit te spugen, haal ik water, check ik in en maak ik mijn eerste grapje. De signalen wijzen erop dat ik het nog kan, alleen zijn.

Na een onrustige nacht, met stormachtige dromen in een mix van vele, vreemde talen, strek ik me uit, met uitzicht op palmbomen en heel veel verkeer. Valencia maakt zich op voor een rustige zondag en ik besluit direct in dat tempo te stappen door, na lang in bed te hangen, een lui loopje in het park te joggen. Rond theetijd lunch ik geheel volgens Spaans bioritme een heerlijke salade weg. Oh, wat kunnen die Spanjaarden toch lekker koken! Met liefde, aandacht en de goede ingrediënten waarvan het de bedoeling is dat je ze proeft. Bevreemd prik ik in een tomaat die eruit ziet als watermeloen, om vervolgens met tranen in mijn ogen te genieten van haar smaak. Geen overmaat aan kledderdressing, maar verrukkelijke olijfolie en balsamico ernaast. De serveerster suggereert ondeugend een rood wijntje voor erbij, maar zelfs volgens Spaans eetschema is het me daar net effe te vroeg voor.

Ik slenter de stad in op weg naar de enige express supermarkt die open is op zondag. Morgen weer naar school dus heb ik een appeltje nodig voor in de tas. Op de terugweg loop ik op een terrasje tegen een glaasje sangría aan. Volgens mij kan ik me ook alleen, prima redden.

Geschreven met inspiratie uit de film Mi Vida