De treinreis

De bomen flitsen voorbij in de zon. Stroboscopisch licht op mijn boek maakt lezen lastig. Het prachtige uitzicht ook, net Zweden met die bossen, glooiende velden en houten huizen. We zitten in de trein naar Turku, een belevenis op zich.

Terwijl ik al jeukend steeds meer muggenbulten ontdek, zoeken we in wagon twee naar onze stoelen. We blijken hondvrij te zitten, in het Fins de anti-allergische zone. Bij het boeken keek ik mijn ogen uit, zoveel stoelvoorkeuren. Naast de restauratie, bij je fiets, tegenover elkaar, met hond, met grote hond, vlakbij de speeltuin (...), als je slecht ter been bent en nog zes andere preferenties. Vooruit rijden ontbreekt vreemd genoeg in dit woud van keuzes.

De koffiejuffrouw komt ons tweemaal hartelijk groetend voorbij. Op weg naar de wc loop ik langs een hokje met alleen een bankje erin. Op de glazen deur de afbeelding van een mobiele telefoon. Wie wil telefoneren kan hier terecht, niet midden voor mijn neus. Finnen houden net als ik van stilte. Huizen en hotels isoleren ze met letterlijk dubbele ramen en deuren. Binnen een stiltebox die niet alleen winterse kou, maar ook alle geluiden van buitenaf uitsluit. Niet eerder kreeg mijn gevoelige gehoor zoveel rust, in mijn hoofd ruimte voor wie weet wat. Buiten de drietalige omroepberichten is het 2,5 uur nagenoeg stil tot Turku. Frieda valt op mijn schouder  in een diepe slaap.

Voor een voormalige hoofdstad is Turku verrassend klein. Bij ons appartement op een kleine vijf minuten lopen vanaf het centraal station wacht Minja ons op. Binnen een prachtig gerenoveerd oud huis met alles erop en eraan. Met de beschikking over weer een keuken snellen we supermarktwaarts om met volle tassen de koelkast en onze magen te vullen. Gek hoe leuk koken kan zijn na slechts een klein weekje uit eten. 

Met de wasmachine aan strekken we in joggingbroek de voetjes uit op onze bank. Witte wijn koud in de koelkast en het vooruitzicht op nieuwe avonturen. Geen slechte combinatie.

Geschreven op een bloemetjesbank