Metropool

“God zal je belonen”, zegt hij met zo’n heerlijk Surinaams accent. Met een klein vleugje irritatie stop ik mijn pinpas weer weg. Nog geen minuut geleden zette hij onze bus schaakmat door plaats te nemen zonder vervoersbewijs. Zowel bestuurder als zwartrijder wisten van geen wijken tot ik de impasse doorbrak door hem zijn buskaartje kado te doen. Barmhartigheid vermengd met lichte haast om Schiphol tijdig te bereiken. “Ik hoop het”, antwoord ik hem met een zuinig vriendelijk knikje. Hij zal wel niet zo’n beste dag hebben. Frieda kust me liefdevol op mijn wang. “Nu heb je een engeltje mee voor onderweg”. En dat voor slechts 2,50….

Op onze vlucht zitten we rijen ver van het moord-en-brand schreeuwende kind. Zonder speciaal verzoek bewaken we de nooduitgang met de benen gestrekt in de gratis extra beenruimte. Als we in Helsinki via de verkeerde bagagehal rugzakloos de straat oplopen worden we vriendelijk via een zijdeurtje terug naar binnen gelaten. Alle Finse aanwijzingen zijn in tenminste Engels én Zweeds vertaald. Onze telefoons snappen direct het kaartjesverkoopsysteem zodat we soepeltjes in slechts 30 minuten centrumwaarts zoeven. Iets of iemand is ons gunstig gezind.

Helsinki is scandinavisch fris en voor onze, maar niet voor Finse, begrippen uitgestorven. Ons hotel ook. Stil, schoon, een bed waar je met een trapje in moet en een wonderschone receptioniste. Een paar culinaire aanbevelingen rijker stappen we door om onze maagjes te vullen. Met slechts 23 uur in dit etmaal en nog onbekend met Finse etenstijden, nemen we geen risico. 

We eten heerlijk bij het Groene Nijlpaard waar het eten goedkoper is dan de wijn. Frieda schudt van het lachen als een elektrisch stepje met twee zeer beschonken dames plat onderuit gaat op een piepklein stoeprandje. Terwijl ik luister naar het breken van hun drankflessen schiet me te binnen dat de drankverkoop hier, net als in Zweden, staatsgereguleerd is. Ik google Alko, de staatsslijter, om er minstens tien geopend in een straal van 1 km te treffen.

‘Thuis’ in designhotel Indigo drinken we versgezette leut met verrassend goedkope, van staatswege verstrekte, koffielikeur. Frieda diept nog twee dikke plakken eigengebakken kruidkoek uit haar tas. Tot overmaat van geluk Netflixt het nieuwste seizoen van Modern Family hier wel uit mijn ipad. Ik hoop van harte dat mijn busgenoot van vanochtend ook zo’n goede dag heeft gehad.

Geschreven met een uurtje jetlag