Zomer

Voor de laatste keer doorkruis ik dat prachtige park in de ochtend. De zon schijnt schuin lange, koele schaduwen over de grond. Ik adem de koude, vochtige lucht diep in, om me voor te bereiden op nog één keer in het CO2-rijke lokaal. Dit wordt een prachtige dag. 

Valencia maakt zich op voor mooi weer. Dat was het eerder blijkbaar niet. Opeens verschijnen terrasjes waar eerder stoep was, men schrobt de straat blinkend, gefluit vult de straten. Voor de les start maak ik een praatje met cursusgenoot Janos. Spaanse prietpraat gaat me steeds beter af. Alvaro vervolgt ons programma door direct ons huiswerk betreffende de gebiedende wijzen te controleren. De Chinese Mioa en ik zijn de enigen die de moeite hebben genomen. Daarnaast missen vandaag twee anderen om voor iedereen vage redenen. Beschuldigende vingers wijzen in de richting van de wijnproeverij gisteravond….

Met minimale foutscore in mijn oefeningen start ik met zelfvertrouwen het schrijven van een recept. Alvaro schept groot genoegen in internationale culinaire diversiteit en laat ons ieder een beroemd nationaal recept schrijven. Ik kies voor boerenkool met worst. Dat lijkt eenvoudiger dan het is, want hoewel ik boerenkool nog in mijn woordenboek kan vinden, ontbreken zowel rookworst als stamper geheel. Alvaro lacht zich suf. Noem het maar ‘ding om mee te stampen’. Ja, zo kan ik nog wel wat zaken in het Spaans omschrijven waarvan hij toch echt van mening is dat ik de exacte naam moet beheersen. Zoals staafmixer, knoflookteen en snipperen (te onderscheiden van in stukjes snijden waar weer een heel ander woord voor bestaat).

De boerenkool valt zoals altijd in de smaak. Als mijn Chinese klasgenote haar recept voorleest roep ik: “oh, foe-jong-hai!’ Dat bestaat dus echt in China hoewel onder een totaal andere, onuitspreekbare, naam. Na een geniepig spelletjes waarin ik voor het eerst jok in het Spaans, is het tijd. Met nog een diplomaatje op zak verlaat ik voor de laatste keer Taronja escuela.

De Columbiaanse Olga heeft in het aangrenzende Italiaanse restaurant de Aperol al klaargezet om het met ons te vieren. Ze maakt een foto van ons voor op instagram. Dat vindt ze leuk. Omdat ik er zo lekker in zit, knoop ik een praatje aan met wat Schotse Celtics fans die ook graag in de lokale taal converseren. Voetbal verenigt ook hen die niet van voetbal houden. Het terras bereikt inmiddels zomerse temperaturen. Valencia komt er zo langzaamaan een beetje in. Voor mij is het per direct te heet…..half februari. Frieda gaat er echter even goed voor zitten. Ik vermoed recessieve Surinaamse genen, ook gezien haar bijzondere aanleg voor alle dansen, de Zuid-Amerikaanse in het bijzonder.

In het park wordt slechts geslenterd, geflaneerd. Het weekend begint en daarmee carnaval. Spanje onthaast voor zover dat nodig is in een land waar de liften wel het knopje hou-de-deur-open hebben, maar niet het in Nederland gebruikelijke knopje waarmee de deuren extra snel kunnen worden gesloten.

We zakken nog één keer neer voor tapas met sangría. Weer een fantastische plek waar we geheel onbedoeld op weg naar iets anders tegenaan lopen. Op het terras zonder kachel in februari. Ik sla mijn eigen wijsheid nogmaals op. De reis is belangrijker dan de bestemming.

Geschreven op een zomerse avond