De kerk

Frieda deint in hetzelfde ritme als de latijnsamerikaanse muziek die uit ons lichtgewicht boxje schalt op haar crosstrainer. Ik volg voor de verandering geheel synchroon met de maat. Niet te enthousiast, want de hotelgym is niet ruim bemeten dus het plafond is steeds angstvallig dichtbij. We zweten gezellig samen in het overduidelijk weinig gebruikte fitnesshok in de kelder van ons hotel. Alles ziet eruit als nieuw. Hier komt nooit iemand, wij zijn op ontdekkingsreis.

Fit en frisgedoucht struinen we fashionable late de boulevard op voor de lunch. Helsinki vraagt niet om een plan, noch een planning. Het leven van de stadsreiziger  is hier eenvoudig, het weer steevast onbewolkt, haast onbeperkt eten en drinken, veilig, alles open, altijd. Tot mijn grote vreugde is sushi hier nog helemaal hip. Om de tien meter een sushirestaurant, meestal naast een kapper.

Vandaag redden we het zelfs tot de winkelstraat waar ik een bruinrood shirt koop om mijn blauw-antracietgrijze garderobe wat mee op te fleuren. Dan naar Rautatieasema, het centraal station, want maandag vertrekken we naar Turku. Zonder idee van hoe precies daar te komen of hoe ver dat eigenlijk is. Treinreizen blijkt in Finland supereenvoudig en wederom, ook voor buitenlanders, geheel mobiel te reserveren. In tegenstelling tot veel angelsaksische en latijnsamerikaanse landen is het spoornet lekker overzichtelijk in handen van één bedrijf. Dat lijkt erg op thuis, maar Finnen hoeven nooit te staan. Door een slim reserveringssysteem bevat een trein nooit meer passagiers dan zitplaatsen. Zal wel heel ingewikkeld zijn, dat wij dat niet hebben.

Tot mijn aangename verrassing zet Frieda koers naar de kerk in de rots. Ook van die bladzijde in de lonely planet sloeg ik een hoekje om. Als we arriveren betreft het inderdaad een rots met een entree waar ons voor drie euro toegang toe wordt verleend. Een prachtig koel, aards gebouw in de buik van de rots. Een kalmte die alle stemmen in mij verstomt. Op het oog niet bijzonder, geen verfje op de rotsmuren, geen kroonluchters, geen tafelkleedje. Maar het ademt iets heel puurs dat gelovig en goddeloos universeel verwelkomt.

Omdat ik heb gelezen dat vooral de akoestiek onder het koperen koepeldak hier heel goed is, neem ik plaats in het midden. Met mijn ogen dicht laat ik de zachte pianoklanken die dolby surround tussen de rotsen weerkaatsen tot me komen. En daarmee warme herinneringen aan degenen voor wie ik net een kaarsje aanstak. In deze kerk zijn ze onverwachts weer even dichtbij.

Op de terugweg lopen we nog even een Lidl binnen ter voorbereiding op morgen. In de rij voor de kassa vraagt een vrouw op leeftijd of we Nederlands zijn. Ik antwoord bevestigend en vraag of ze Nederlands verstaat. “No, Jari Litmanen”, antwoordt ze. “And your women good football too”. Voetbal verenigt ook vrouwen die er niet echt van houden.

Na een middenoosters maal stappen we ter afronding van de dag nog eens die heerlijke hotelsauna in. Het dringt langzaam tot me door waarom die Finnen zo ontspannen zijn. Ik kan hier wel aan wennen.

Geschreven met ontspanning