Genocide

Als ik tijdens het hardlopen even stop om te wandelen, merk ik het pas goed. Dat ik ondanks mijn vermoeidheid en de warmte, urgentie voel. Grote, hevige urgentie. Zo groot dat mijn benen weer beginnen met hollen. Harder en harder. Over het bruggetje waar mijn uitwandelen altijd begint. Tegen het verkeer in, aan de verkeerde kant van de weg. Rechtop, krachtig en in de vurige hoop dat ik niet te laat ben.

Er ging al zoveel tijd verloren. Dat heb je met mensen die hun woorden zorgvuldig kiezen. Die willen eerst zeker zijn dat wat ze zeggen past bij wat ze zien gebeuren. Dus als ze grote woorden gebruiken dan is dat waar het betrekking op heeft al een tijdje gaande. En in dat tijdje roeptoeteren de verbaal-incontinenten onder ons zoveel dat als Het Woord eenmaal met bewustzijn wordt genoemd, het niet meer zo goed gehoord wordt. Genocide.

Een woord dat werd uitgevonden voor de systematische, geweldadige en doelbewuste uitroeing van Joden in de Tweede Wereldoorlog. Ik lees nog een keer goed wat er staat en laat de woorden op me indalen. Een geschiedenis herhaalt zich. Wie het geluk heeft oud genoeg te worden krijgt die wetenschap kado. En de verantwoordelijkheid om daar iets mee te doen. Want er is niets dat zich vanzelf herhaalt, dat doen wij.

Niet dat het me eerder niet aan het hart ging. Integendeel. Ik wachtte met kloppend en bloedend hart de minuten tot de eerste inval in Gaza af. Elke stap in deze verwoestende oorlog heb ik gevolgd. De pijn van elk mensenleven aan welke zijde dan ook, voelbaar. Ik keek recht in donkere kinderogen, naar verslagen vaders met een witte lijkzak in hun armen, naar opgeblazen busjes met een rood kruis erop. Niks voor mij, want wie mij goed kent, weet dat ik intenser voel dan anderen. Maar voor dit leed maakte ik een uitzondering. Dus liet ik me raken, laat ik me raken. In de vage wetenschap dat mij hierin iets staat te doen.

Ergens tijdens mijn hardlooprondje resoneren plots de woorden van burgemeester Marcouch in mijn lijf. Dat onverschilligheid een grote bijdrage heeft geleverd aan het leed in De Oorlog. Gelatenheid van mensen die dachten dat het hun conflict niet was of dat ze er niets aan konden doen. De angst je mond open te doen. De vaak afwachtende houding van overheden. En dat als je dan daarna uit schuldgevoel het leed dat bepaalde groepen is aangedaan probeert recht te breien, dat dan de ellende pas goed begint. Genocide. Wie het niet verwerkt geeft het door. En dat is wat generaties voor ons deden. Aan ons de keuze.

Onderdrukten worden onderdrukkers. Welke vorm van staakt het vuren of vredesonderhandelingen je ook gebruikt, als het beëindigen van het vechten het enige doel is dan creëer je meteen een bodem voor een nieuwe voor over een generatie of twee, drie. Oorlogen stoppen niet als we onderhandelen over hoe we ze eindigen. Ze stoppen pas als we het gesprek voeren over hoe we samen door één deur kunnen. Vrede is oneindig veel meer dan de afwezigheid van oorlog. En daarin zijn wij allemaal de sleutel.

Geschreven als instrument van De Vrede