Carmen

Ik kijk omhoog naar het donker dat valt. Een zacht briesje blaast mijn wangen koel. Ik voel de warmte van de zon nagloeien uit de millennia oude stenen treden van waaraf we De Opera aanschouwen. Frieda kijkt verheugd naar beneden. Want dit is waarvoor we naar Verona kwamen.

Hoewel ik vermoed dat een klein miljard mensen ons voorgingen, voelt het toch als een unieke ervaring. Niet in de laatste plaats, omdat Carmen haar wereldberoemde aria’s zingt in een oud Romeins theater van tweeduizend jaar oud. Wie mij heel goed kent weet dat ik een heel bijzondere voorliefde voor Romeinse dingen heb. Ooit aangewakkerd door ontzettend leuke lessen Latijn en nooit meer weggegaan. Dus waan ik me Caligula die in 34 na Christus in de hypermoderne Arena van een prachtige show geniet.

Nou, genieten….. De opera is prachtig, dat is het niet. Maar de tribunes zijn nog steeds van het hardste soort steen, ooit gebouwd voor de Romeins kleine bibs en zonder rugleuning. Met onze net gescoorde kussentjes van de Action op zich nog prima te doen. Ware het niet dat Bizet, de componist van dit stuk, bepaald niet kort van stof was. Dus schreef hij maar liefst vier actes van een vol uur elk over de tragische liefde van Carmen. Das dus vier uur! Op dit stenen ding. Zonder rugleuning. En of je minstens een uur van tevoren aanwezig wilt zijn. Wat ik ook nog trouw doe.

Ik doe een tijdje mijn best om te volgen wat er in de drukte op het podium gebeurt. Zonder succes. De zuivere klanken in de avondlucht maken contact met wat er werkelijk leeft in mijn hart. Met waar ik al weken mee opsta en naar bed ga. Gaza en haar moedwillig uitgehongerde bevolking. Niet eerder stond ik aan de zijlijn van zo’n sadistisch machtsvertoon. Kinderen die tergend langzaam sterven van de honger, terwijl er drie maanden eten op een kilometer afstand wordt tegengehouden. Machteloos kijk ik toe met niet meer dan mijn stem, mijn woorden, mijn pen. Hoe zal men over tweeduizend jaar op ons terugkijken? Hoe zullen wij worden herinnerd?

Als het licht na de eerste acte aangaat en het publiek een gigantische rij voor de sanitaircontainers vormt, kijkt Frieda me vragend aan. Of ik ook een beetje moe ben in mijn rug. Ik veer op en trek haar mee de stad in.  Zuideuropese gezelligheid tot laat in de nacht. In de zwoele avondlucht neuriet mijn echtgenote flarden van de opera. Verona blijkt wonderschoon en veel relaxter dan mijn vooroordelen toelieten. Lichtheid en geluk in een parallel universum naast lijden van ongekende proporties. Zonder dat het één het ander uitvlakt.

De ongemakkelijke waarheid houdt me bezig. Hoe wil ik terugkijken op mijn rol in deze ramp? Dat ik lekker onbezorgd op vakantie ging naar Italië, terwijl er mensen moedwillig stierven van de honger. Of dat ik bleef doen wat me te doen stond, waar ik ook was ter wereld. De tijd zal het leren.

Geschreven met historisch besef