“Gefeliciteerd met de dag van de leraar, Siendie!”, wenst een tiental meisjes me toe, terwijl ze me allemaal tegelijk proberen te omhelzen. Ze hebben speciaal voor ons het hele whiteboard volgekleurd met lieve berichtjes. Lesgeven zit er niet echt in op deze dag en laat ik daar nou gewoon rekening mee hebben gehouden. Ik woon en werk inmiddels lang genoeg in Perú om te weten dat niets loopt zoals je dacht.
Zo schudde mijn bed gisteravond voor een paar seconden op de manier die ik alleen maar ken van de twee aardbevingen die ik in mijn leven meemaakte. Dus veer ik per direct op en tref op de gang een zeer alerte Dorís. Een klein aardschokje, komt hier vaker voor. Binnen zijn we veilig. Dat laatste neem ik met een grote korrel zout na het aanschouwen van diverse bouwplaatsen. Deze huizen kunnen niet veel beweging hebben, maar het was inderdaad een piepklein schokje. Met kracht 3,5 zoals ik direct op de website van de geologische overheidsdienst google, nieuw vocabulaire voor elke situatie. Daar ontdek ik ook dat in Perú de aarde elke dag een keer of zes beweegt en dat dat meestal niet in Cusco is. Niks om je druk om te maken, maar voor de zekerheid zet ik een rugzakje met water, warme jas en mijn paspoort bij de deur en slaap ik alvast goed gekleed. Ik ben tenslotte een Stienstra. Veiligheid voor alles.
In de koude berglucht van de ochtend loop ik na een verder aardschokvrije nacht naar school. De zon schijnt fel op mijn gezicht. Het begint me te voegen, die fantastische chaos hier. Joselyn en haar collega’s hebben wel van het aardschokje gehoord, maar er niks van gevoeld. Zij komen alleen voor een echte aardbeving hun bed uit, melden ze giechelend. We zetten pas naar groep 5.
Omdat er op een feestdag never ever nooit niet doorgewerkt wordt, verzon ik gisteren al een listige opdracht speciaal voor vandaag. Voor de leerlingen en voor Joselyn. In groep 5 oefenden we het vocabulaire rond kleding dus schrijf ik een verhaaltje over Mary, over haar kleding, haar hond en over haar wandeling in het park. In het Engels. Of course. Met de nodige gaten ter aansporing van de creativiteit en autonomie. Want de leerlingen moeten vervolgens Mary en haar hond in het park tekenen. Joselyn voegt er het nodige toneel aan toe. Ze geniet zienderogen en met haar de leerlingen. De variatie in tekeningen is hartverwarmend. Ze hebben er allemaal iets van zichzelf in gelegd. En dat is precies waartoe ik ze wilde uitnodigen.
Ze kijken naar mijn kleding, die piepkleine mensjes. Waarom ik zulke grote schoenen aanheb. Ik trek er eentje uit om te laten zien dat mijn schoenmaat rechtevenredig is met de grootte van mijn voeten. Vol verbazing zetten ze die van hen ernaast. Ongeveer de helft. We duwen onze handen in de lucht tegen elkaar met hetzelfde effect. Of ik mijn haar heb gekleurd? Neuh, ik ben grijs van mezelf….Ze schatten me jonger in dan ik ben. Joselyn gaat tijdens de tweede les aan groep 5 – een kluppie dat wat sneller leert – ook nog voor de dobbelsteenvragen. Natuurlijk nét als er iemand van de vrijwillgersorganisatie in onze les komt kijken. We staan er van alle kanten goed op, laat ik maar zeggen.
Het versierde plein is inmiddels gevuld met jongedames in dansoutfit. Hier gaat iets heel groots gevierd worden. Al weken gonst het in de school, over de opvoering. In menige les laten de leraressen zich op de gang zetten, opdat er in het geheim over de opvoering kan worden gesproken. Ik mag er, bij hoge uitzondering, bij zijn. Wat een dankbaarheid van leerlingen én ouders naar hun docentes. Ik denk aan de Dag van de Leraar in Nederland. Die maakte ik een keer of tien mee. Niks aan, helemaal niks. Een waterfles of een paraplu met de naam van de bestuurstichting erop of een vies taartje. Niks geen dankjewel. En ik merk dat dat toch echt wel het verschil maakt. Dan moet je dit maar meenemen naar Holanda, Siendie. Bij deze, chicas. Gracias.
Of ik écht niet kan blijven vanmiddag voor hun opvoering. Ze houden me stevig vast. “We hebben al twee weken geoefend. Ook voor jou”, zeggen ze met hun donkere, vragende ogen. Heel even brengen ze me aan het twijfelen, maar ik weet dat mij iets belangrijkers te doen staat. En dat snappen ze maar al te goed. “Bye, Siendie!”
Geschreven op El Día de Maestra
Maak jouw eigen website met JouwWeb