De Lijst

In de zakkende zon loop ik richting het centrum. Het licht is verblindend fel, de lucht van het strakste blauw en na een klein slaapje voel ik me topfit. Vandaag trakteer ik mezelf op uit eten. Heb ik verdiend.

Nadat ik gisteren de schoolpoort achter me dicht trek, zet ik pas naar het kantoor van de vrijwilligersorganisatie. Ze zit al klaar, Jessica. En ze heeft De Lijst mét prijzen, winkels waar te kopen en op volgorde van urgentie. Voor de benodigde rolstoelen en krukken heeft ze zelfs met de fysiotherapeut van het tehuis overlegd. Ze doet haar werk minstens zo goed als ik. En, tussen ons gezegd en gezwegen, dat wil wat zeggen. Jessica lacht vol zelfvertrouwen als ik haar complimenteer met haar gedegen aanpak om vervolgens gewoon lekker te beginnen. Oh, wat is dit een leuk project.

We starten met een tijdsplanning, want hoewel De Lijst fiks is, zou ik dit in Nederland op max vier websites kunnen bestellen, digitaal hebben afgerekend en op de mat bij het tehuis laten afleveren. Hier is dat 3-4 dagen werk. Niet in de laatste plaats, omdat Peruaanse geldautomaten, om onduidelijke redenen, niet scheutig zijn met het verstrekken van contant het aan buitenlanders. Wie de economie hier wil spekken of het werk wil doen dat de overheid nalaat, moet van goede huize komen. We berekenen hoeveel dagen het duurt voordat ik het benodigde bedrag in cash kan hebben opgenomen. De meeste spullen kunnen gelukkig gewoon met creditcard card betaald. Check. Dit gaat linksom of rechtsom lukken.

Dus rijdt Nilo ons in zijn rode auto naar de straat met medische hulpmiddelen. Eerst de allernoodzakelijkste, naar achter kantelbare rolstoelen voor de twee kinderen die al lang uit die van hen zijn gegroeid. Deze zijn zo duur en worden nooit gedoneerd dat de fysiotherapeut er steeds weer een beetje aan sleutelt. De jongedame in de winkel legt me uit hoe ik ze in elkaar kan zetten. En óf ik dat kan. Intussen heeft Luce, Jessica afgelost en blijkt Nilo naar huis. “Eh?”, wijs ik naar de twee dozen ter grootte van een fiets, op de stoep. Luce wimpelt naar de straat om een taxi. Superlieve meid, maar qua ruimtelijk inzicht niet het grootste talent. Hoewel 75% van de auto’s hier een taxi is, laten we taxi na taxi schieten wegens ruimtegebrek. Tot er een klein suzukietje met imperiaal op het dak stopt. Natuurlijk! Voor 2 euro bindt hij de zware pakketten op zijn autootje en brengt ons naar het tehuis. De zusters kunnen het haast niet geloven, precies de rolstoelen en krukken die ze nodig hadden. Ik meld dat dit nog maar een klein stukje is van wat er komen gaat en dat ik zo terugkom met nog drie gewone, stalen rolstoelen. Ze beloven op ons te wachten ondanks het donker dat valt.

We kopen in twee andere winkels de drie glanzende, rode rolstoelen waar de fysiotherapeut om had gevraagd. Nadat we giechelend hebben geprobeerd om met drie rolstoelen tegelijk te rijden en te lopen, wuiven we toch maar weer een taxi aan. Deze passen iets beter. De zusters bedanken me met de nederigheid die ik van ze ken. Of ze de wegwerp handschoenen alvast mogen pakken, die zijn op. Uiteraard. Ik beloof morgen terug te komen. We bidden voor jou en je vrienden. Het doet er toch echt toe als een zuster, gekleed als Moeder Teresa, dat tegen je zegt. Voor altijd gezegend.

Nadat ik om 7:15 uur naar de geldautomaat ben geweest, staan Jessica en Nilo weer op mijn stoepje. Want wie wollen goed nodig heeft, moet naar de markt. En dat moet, om onduidelijke redenen, altijd heel vroeg. Ook op zaterdag….  Jessica weet in deze krioelende chaos van kleine, steeds veranderende, handeltjes haar weg prima te vinden. Met puur geluk en een beetje hulp van het Universum stuiten we vrijwel direct op een partij gunstig geprijsde, wollen maillots voor volwassenen. Hier razend populair. Graag een dozijn. De sympathieke verkoper laat ons zijn coltruien zien, ook graag 12. De witte schorten die we nodig hebben, heeft hij niet dus holt hij naar een collega om met diverse modellen terug te komen. Ondeugend poseer ik op die vreemd vroege zaterdagochtend de schorten tot we een geschikt model hebben. Weer een dozijn.  

Voor wollen truien zonder col steken we de straat over. Oh, warme sokken! Twee dozijn voor dames en heren elk eentje. Naar de truien moeten we flink zoeken en ook fiks afdingen willen we het redden met het contante geld dat ik op zak heb. We kopen uiteindelijk de benodigde zes truien en zes vestjes, voor de dames. Nilo brengt ons met wollen goed naar het tehuis.  

De zusters komen me begroeten. “Bienvenida Cindy”, weer een plek waar ze mijn naam kennen. Een paar bewoners helpen met dragen, terwijl de andere zusters en wat personeel toestromen. Jessica neemt met de hoofdzuster De Lijst nog eens onder de loep. Bezemstelen graag, want die breken steeds. En die dikke, zwarte, rubberen handschoenen om de was te doen, want die paarse die slijten steeds door. Oh, en borstels om de was te boenen. En trekkers voor de vloer. Maar de gecondenseerde melk, de suiker en de eieren hoeven nu niet. Wel héééél veel rijst, heel veel, por favor. Ze kijkt me aan, ik knik, over de inhoud ga je helemaal zelf. En we zijn pas halverwege het budget. Ik zie dat het er echt toe doet. Dit.

Licht vermoed en euforisch verlaten Jessica en ik het terrein om erachter te komen dat Nilo naar huis is vertrokken mét mijn rugzak… Oei, Nilo woont in Pisac, een oud Inka stadje op een uur met de bus van hier. Door de Vergeten Vallei der Inka’s. Oh, wat erg. Mijn hart maakt een sprongetje van geluk, want dat is precies wat ik dit weekend wilde. Even door de Andes reizen. Jessica gaat gezellig mee in een iets knapper rammelbusje dat ons voor 1,25 euro naar Pisac slingert. Bij de aanblik van de bergen springen de tranen me in de ogen. Als de mooiste bloemen groeien langs de rand van het ravijn, dan moet daar ook het mooiste uitzicht op je stoutste dromen zijn. Je hoeft alleen maar durven bang te zijn. Ik denk aan welke beslissingen hebben geleid tot dit moment. Zelf gedaan. Helemaal zelf.  

Eenmaal in Pisac en weer in het bezit van mijn rugzak, ontpopt Jessica zich als uiterst gezellig gezelschap. We struinen door het stadje, over weer een markt en lunchen op een zonovergoten balkon met uitzicht op het plein en de hoge bergen. De busreis terug is zo mogelijk nog indrukwekkender. Wat een geweldige plek.

De vegetarische ceviche waarop ik mezelf trakteer, ik durf even geen rauwe vis aan, is zo mogelijk nog lekkerder dan het origineel. Wie elke verdwenen rugzak aanziet voor een fantastisch avontuur heeft een heel leuk leven.  

Geschreven met uitzicht op mijn stoutste dromen