Water

“Hay agua!”, roep ik verheugd als ik de kraan in de badkamer opendraai. Er was mij vandaag een dag zonder water beloofd. Iets met onderhoud aan de waterleiding, waardoor heel Cusco (!) het een zondagje zonder water moet stellen. Tuurlijk, waarom niet.

Bij thuiskomst trof ik gisteravond een grote teil met water aan in mijn douche. Que pasó? Doris laat me een nieuwsbericht zien van die dag. Lekker op tijd. Het water wordt van 8 tot 20 uur afgesloten. Overal, dus ook ziekenhuizen en restaurants zitten zonder water. Doe maar even iets in een emmertje ofzo. Ik poets zoals altijd ruim voor de avondwaterklok van 21:30 uur mijn tanden om er met mijn mond vol schuim achter te komen dat er geen drupje uit kraan komt. Als ik mijn oordeel uitstel, begin ik er bijna aan te wennen. Aan die onvoorspelbaarheid.

Maar je tandpasta even afvegen aan je handdoek is iets anders dan een hele dag zonder water. Het betekent ook dat je de WC niet kunt doortrekken. En dat vind ik persoonlijk dus best wel een dingetje. Dus ben ik zeer opgetogen als we de hele ochtend water, zij het met halve druk, blijken te hebben. Omdat het steeds de laatste waterminuut kan zijn, hol ik na het ontbijt snel naar de douche. Die is voor de verandering lekker warm met die lage, eindelijk constante, waterdruk. Elk nadeel heb zijn voordeel.

Ik durf wegens plots falende hygiëne als gevolg van de watersluiting niet in een restaurantje te gaan eten. Dus maakt Doris na mijn pilatesles iets dat zich het beste laat omschrijven als pureersoep voor me. Superlekker. Ondertussen blijft het water maar stromen.

Samen met mijn oudste nichtje en beste vriendin op mijn mobiel, winkel ik op de ambachtelijke markt mooie kadootjes bij elkaar. We kunnen best samen winkelen hier. Het dagelijkse bezoek aan de pinautomaat mag ook niet ontbreken natuurlijk. Ik heb bijna genoeg cash voor de inkopen van morgen. Dan schiet mij opeens mijn bescheiden voorraad, per ongeluk meegenomen, euro’s te binnen. Die zijn hier op dit moment goud waard. Met dank aan die Amerikaanse gast met dat maffe haar. Dus onderhandel ik in mijn beste Peruaans een hele stapel biljetten voor een ontzettend goed deal bij elkaar. Mijn Peruaanse juf zou mega trots op me zijn. Niet in de laatste plaats, omdat ik ze geduldig allemaal op echtheid controleer en alles twee keer na tel. Alles voor het goede doel.

Wegens brandende zon trek ik mijn trui uit. Bloedheet. Vannacht sliep ik met kleren aan bij min twee. Cusco houdt van extremen en wie dat niet voegt, heeft hier geen leuke tijd.  Gisteravond liep ik, nadat ik met mezelf uit eten was geweest, over dat prachtige Plaza de Armas naar de kathedraal. Ik maak er hier een gewoonte van vrijwel elke dag even zo’n fantastisch grote kerk binnen te lopen. Ze zijn altijd open, wonderschoon gedecoreerd, er zijn altijd mensen en meestal ook wel een mis. Op tijd komen is hier geheel onbelangrijk, je bent altijd welkom, fijn dat je er bent. Ik hou van kerken, rustig, koel, van steen en ze hebben allemaal een lijntje met Oma en wat er ooit was.

Dus loop ik door de enorme deuren de mis, in die prachtige kathedraal, in terwijl buiten een bescheiden roze optochtje strijdt voor gelijke rechten en levensgeluk. Cusco is een plek van extremen. En alle kanten zijn me even lief. Links en rechts lopen mannen M/V/NB in de gekaapte kleuren van de regenboog, wat hier dus iets héééél anders betekent. Overal hangt hier de regenboogvlag uit als symbool van de inheemse identiteit en erfgoed, die van de Inka’s in het bijzonder. Ook iets met diversiteit en jezelf zijn dus, maar dan voor iets anders. Ik shop in elk geval fantastische regenboogsouvenirs bij elkaar voor mijn vrienden thuis.  

Nadat het water toch echt is gestopt, loop ik voor de zoveelste keer langs De Inka, het hoge standbeeld op mijn route naar school. De zon schijnt op zijn bronzen gezicht. Elke keer ben ik weer onder de indruk van die grote man, met zijn ene hand om zijn stevig in de grond gestoken speer en zijn andere hand ver uitgereikt naar de wereld. Geaard en gastvrij. Een voorbeeld voor ons allen.

Geschreven zonder water